تون ۽ مان
تون ڳاءِ ته جهرڻا جهانءِ سکن؛
تون مرڪ ته موتيو مهڪي اُٿي،
تون چهڪ ته دلڙي ٽهڪ ڏئي.
تون گهور ته گهاتو گهر موٽن،
تون تلڪ ته ڌرتي تلڪ هڻي،
تون جهوم ته بادل برسي اٿن،
تون تڙپ ته کنوڻيون کِلول ڪن.
تون ڳول ته منهنجا خواب لڪن،
تون پاءِ ته فن لافاني ٿئي؛
تون گهاءَ ته دل ۾ درد ڦٽن،
پِرڀاءِ ته پياسا پنڌ پڇن.
تون چنڊ کي چنڊ مڃين به ته ڇا،
هيءُ چنڊ ته تنهنجو پاڇو آ؛
تون جوت کي جوت چوين به ته ڇا،
هر جلوو تنهنجو پرتؤ آ.
مون تنهنجي ڇڪ ڇهاءُ پسي،
اڄ ڪشتي ڪُنَ ۾ لاٿي آ،
۽ تنهنجي سڪ سنيهه ڏسي،
مون جيءَ ۾ جاتي پاتي آ.
(تنهنجو روپ، رسيلو سپنو،
منهنجو روح رڃايل راڳ،
تنهنجو گيت، مڌ جو ماٽو،
منهنجو چاهه، چرئي جو جاڳ!)
مان رات آهيان، مان رات آهيان،
مان ڪاري ڪاري رات آهيان،
جنهن سوچ کي ڪائي لوچ نه آ،
مان لڇندڙ سائي لات آهيان!