گهُٽ، ٻوسٽ، اُس نِٽهڻ، ڌرتتيءَ جو تاءُ آ،
سج سوا نيزي تي آيو، ٽَچڪي پيو هر گهاءُ آ،
ڪک ڪانا، گاهه تيلا، اوڇنگارن جيئن اُڏيا،
تنهن وڇوڙي جي گهڙي، جا روح جو ايذاءُ آ.
ڪو به پاڇو، ڪو به سايو، ڪو ڇپر، ڪا ڇانوَ ناهه،
ڪيترو وياڪل اڪيلو تنهنجو پٽڙو، ماءُ آ.
تنهنجا ديوانا سنجهي ئي دار ڏي راهي ٿيا،
درد وارن ڪيترو سستو کٽيو هيءُ داءُ آ.
ڪو نه روڪي، ڪو نه ٽوڪي، ڀل ته بادل پيو رڙي،
ڪو ته سُڏڪي، ڪو ته روئي، ڪو ته منهنجو ڀاءُ آ.
اڄ اُجهايل ديپ آهن، موت جهڙي ماٺ آ
اڄ اسان جي سوچ تي ڪنهن سانت جو سوداءُ آ.
زندگيءَ جا قافلا، صحرا ۾ رلندا ئي رهيا،
ڪنهن پڇيو: هيءَ جيت آ، يا هارَ سان سرچاءُ آ.
*