ڪاڪ جي خاڪ
رات رني ويراني ۾!
پياسا راڻا، سُرڪيءَ ڪارڻ،
صدين جا ايوان اورانگهي،
پنهنجي ماضيءَ جو ڪو مڌم
جهيڻو تصور دل ۾ سانڍي،
آيا ساڻا ويڳاڻا،
مومل جي ميخاني ۾:
ڪاڪ جي شايد خاڪ اُڏي آ!
شاعري
چنڊ رهين ٿو دور
”قمر شهباز جيڪو لکيو آهي، سو ڏات جي ڏيئن جي اُنهيءَ ”جوت مان جلندڙ جوت“ جو تسلسل آهي، جنهن جي پهچ امرتا کي اورانگهي ٿي. سندس شعر توڙي نثر، پنهنجي مورچي مان اُڇلايل آهي زهريلا ٻاڻ آهن، جن جو چُڀڪو هڪ طرف ويرين کي ويساهي نٿو ڏئي ته ٻئي طرف اُنهن جو تجلو پري پري تائين پکڙيل ساٿين جي ذهنن ۾ عزم ۽ اعتماد جو سوجهرو ڀريو ڇڏي.
”چنڊ رهين ٿو دور“، قمر جي شروع کان اڄ تائين ڪيل معياري شاعريءَ جو مجموعو آهي، جيڪو مٿي بيان ڪيل قومي سجاڳيءَ واريءَ تحريڪ جي پس منظر سان گڏ، سندس ذهني اوسر جو پيش منظر به ڏيکاري ٿو.“
”چنڊ رهين ٿو دور“، قمر جي شروع کان اڄ تائين ڪيل معياري شاعريءَ جو مجموعو آهي، جيڪو مٿي بيان ڪيل قومي سجاڳيءَ واريءَ تحريڪ جي پس منظر سان گڏ، سندس ذهني اوسر جو پيش منظر به ڏيکاري ٿو.“
- 4.5/5.0
- 2280
- 942
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- قمر شھباز
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ناشر پاران
- پنهنجي پاران
- قمر شهباز – هڪ آدرش
- ڏيئي جهڙي ڏات
- بيتَ ۽ دوها
- بيتَ
- دوها
- وايون
- لوڪ ڏٺي يَر ڪانه لٿي،
- ڪاش، مان ڪائي ڪونج هجان ها!
- مَڌ جهڙي ڪا مُنڌ، اسان جو
- منهنجي مَن جو ميرو پاڻي، اُجلو تنهنجو تن!
- ڪيسين رهندين ڌار؟
- الا، هيءُ خاموشين جو خواب.
- تنهنجي چپڙن جي چُپات، ڪيئي افسانا پرين..!
- ويهه گهڙي پَلَ ويهه، الا!
- منهنجون اکڙيون ڀرجي آيون.
- ڇُلندي ڇُلندي ڇير ڇِڳي،
- ڪا پلڪ ترسين ته ها.
- هيرن مٺ تي هوت وڃايئي،
- سوئي دلڙيءَ داءُ کٽيو...
- ڪو ته هجي، يَرَ ڪو ته هجي!
- آس نه آئي، راس، الا، مان موٽي ماڳ وڃان!
- پَلَ ڀَرَ جي پهچاڻ، جيون گذريو جهونگاريندي.
- ڪهڙو ڪَنڌُ لڪايان توکان – مڱڻا موٽي آءُ!
- چئني پاسي ڄَر جو ڄارُ، آءٌ اڪيلو ٻارُ،
- ڪوئي آيو سنڌڙيءَ ڪارڻ سينگاري سنگيت – الا
- سنڌڙيءَ جو سوڳنڌ!
- دوست بچايو ديري کي
- ڄاڻ ڪهاڙي ڪڙڪي ڙي.
- مچ مٿان ڪي سچ جا ساکي، آيا ميڙو ٺاهي
- پير پٿون هر پانڌيئڙي جا
- نيٺ ته ڪوئي ايندو
- ڦٿڪي ڦٿڪي ٿڪجي پيو آ، هارايل انسان الا
- تنهنجي اوسيڙي ۾ آهيان، آءُ کڻي اجل
- گيت
- چنڊ رهين ٿو دور
- هي پل پنهنجو آهي
- منهنجو پيار
- هاءِ، پرانهون پَنڌُ
- هاريو پنڇي
- ڪونج اڪيلي
- او پنڇي!
- سڏڪي سڏڪي رو!
- منهنجي جيءَ کان ته پُڇ
- وس او يار!
- اُڀ جي اک ڇو آلي
- ورهن جا ويراڳ
- دلڙي ڏئي مون درد پرايو
- دل تي ڪهڙو وس
- پيار ته ناهي پاڇولو
- جي تون منهنجا گهاءَ ڏسين ها
- ڀل ڪوئل ڪوئي قيد ڪري
- پنڌ پرانهون ناهي
- ٻيهر ڪاٿي ملندين
- التجا
- وري ياد آئين
- رات کي ڳولي ڏينهن
- ڪو نه ٿيو تو جهڙو اڳ
- ڄاڻ اُڏاڻا ٻاڻ اسان جا
- اسان ريءَ سنڌ اڌوري
- عزم
- هيلوڪي ساوڻ
- ڪي ماڻهو
- هيرن منجهه هڳاءُ
- جي ڇير اڃا ڀي دير ڪئي
- ڪير ته آهي
- جلدي پار اُڪار
- غزل
- سوريءَ جو سينگار مليو،
- چانڊوڪيءَ کي چاهي ڏس،
- اچو ته پنهنجي ئي پاڇي کي سنگسار ڪيون،
- گهُٽ، ٻوسٽ، اُس نِٽهڻ، ڌرتتيءَ جو تاءُ آ،
- مورَ! هَٺِيلو تنهنجو موهه،
- جوڌا، جيءَ جياري سگهندين؟
- رات هجر جي ڇانئي هَلڪي،
- آڳ اکين ۾، راڳ چپن تي، ڪير آهين تون وڻجارا؟
- پيار، پکيئڙو بنجي، اڏري آيو منهنجي دُوار،
- تارن ۾ جو تارا پائي تُنهنجي راهه تڪي ٿو،
- خدا ڄاڻي تنهنجين نگاهن ۾ ڇا هو،
- وڃين ٿي ته وڃ، پر وساري نه ڇڏجان،
- جنهن راه تي مونکان ڌار ٿئين، سو موڙ جدائيءَ وارو هو
- جڏهن رات رئندي سمهي پئي سُکاڻي
- هر رات اُداسي آ، هر صبح ستم آهي،
- رات اسان کان پيارا وڇڙيا، چانڊوڪيءَ کان چارا وڇڙيا،
- چوڙيليءَ جو چندن چهرو، ساهن منجهه سڳنڌ ته ڏس.
- چنڊ جي چاهت
- نظم
- هي گدلو گنگا جو پاڻي
- تون ۽ مان
- وقت ۽ پريت
- چانڊوڪيءَ جي چاهت ۾
- پڇتاءَ جا موتي
- نئين ڪوئل
- تنهنجي ياد به سپنو
- درد جا رشتا
- ٽي رخ
- موٽي وڃ
- مان ۽ تون
- درد جو ميلو
- سڙهه جا پاڇا
- اوهان جي پڄاڻا
- ڪجهه ته گهرين ها
- دل جا ويرانا
- آءٌ اڪيلو
- ڪاڪ جي خاڪ
- لاٽ
- ٿوهر جو، سورج جو رشتو
- تڙپياسين، تدبير نه بدلي
- جت رڃ رڙي
- سنڌو
- سنڌو وهندي رهندي آ
- سجاڳي
- هوشو شيدي
- سورهيه ساٿي
- ديپن ۾ جو خون ٻريو
- هو ۽ مان
- مون گيت اُهي ئي ڳاتا ها
- زندگي
- ڪارو بادل
- چؤواٽو
- اميدن جو شهر
- لوئي نه لاهج مُور
- اڌوري اُڏام
- ڏات اسان جي
- ڄار
- او چري، او بانوري
- دل کي دوست نه سمجهه
- رشتا
- راڳي
- جاڳ
- ماڻهو
- اڄ
- رائي جي هُن پار
- آشا
رات رني ويراني ۾!
پياسا راڻا، سُرڪيءَ ڪارڻ،
صدين جا ايوان اورانگهي،
پنهنجي ماضيءَ جو ڪو مڌم
جهيڻو تصور دل ۾ سانڍي،
آيا ساڻا ويڳاڻا،
مومل جي ميخاني ۾:
ڪاڪ جي شايد خاڪ اُڏي آ!