وقت ۽ پريت
ڪنهن پياريءَ جي پيرن جا نشان،
پريت ائين، جيئن پوٺي تي
ٿئي پياسي کي پاڻيءَ جو گمان.
جيون، جهڙو ساوڻ ۾
ڪو چنگ چُري ۽ ساهه سُري،
موت ائين، جيئن موتئي جي
ڪا شاخ سِري ۽ مالڪ ڪِري.
مان وقت جو ويري ناهيان،
پر
مان پريت جو پيري آهيان.
خوشيون ڏين يا ڏيندين ڏکڙا،
مُرڪي توکان وٺندس، مٺڙا!