سڙهه جا پاڇا
سمنڊ ائين، جيئن گهاٽو جهنگل!
منهنجي من ۾ ٿوهر وڻ آ،
جنهن تي ڪائي ڪاري ڪوئل
پل کن ڳائي اڏري ويندي،
برکا ايندي، گذري ويندي.
(بادل ڪنهن جو ساٿي ناهي!)
تنهنجون يادون بادل جهڙيون،
تنهنجون باتيون ڪوئل جهڙيون –
(منهنجي من ۾ ٿوهر وڻ آ،
سمنڊ ائين، جيئن گهاٽو جهنگل!)
سڙهه جا پاڇا ابدي آهن،
لهر لهر کي ڇهندا رهندا:
جيسين پاڻيءَ جو هي جهنگل،
ٻُڏندڙ سج جو پويون ڪرڻو
پنهنجي شاخن منجهه ڇپائي،
اونداهيءَ کي ڳلي لڳائي،
سڏڪي سڏڪي چپ ٿي ويندو.
بن ۾ ڪوئل رڙندي رهندي،
ڳل تي بادل بَرسِي ويندو:
سڙهه جا پاڇا ابدي آهن،
بادل ڪنهن جو ساٿي ناهي،
بادل ڪنهن جو ساٿي ناهي!