ڪجهه ته گهرين ها
مان چانڊوڪي چورايان ها.
جي پيار گهرين ها پانڌيئڙا،
مان مرڪي جان جلايان ها.
جي گيت گهرين ها منهنجا پرين،
مان سڏڪن جي سُر ڳايان ها.
جي سوچ گهرين ها سانولڙا،
مان روح جي لوچ لڪايان ها.
جي جيت گهرين ها جاني تون،
مان هار تي لڙڪ نه لاڙيان ها.
جي ساهه گهرين ها ساجن تون،
مان چاهه تي ساهه لٽايان ها.
جي لڙڪ گهرين ها اکڙين جا،
مان نيڻن نير وهايان ها.
پر سونهن نه ڪو سوداءُ گهريئي،
يادل جو گهرو گهاءُ گهريئي.
ڪا سوچ نه ڪائي لوچ گهريئي،
يا گيتن جو گهراءُ گهريئي.
ڪي گيت نه ئي سنگيت گهريئي،
يا پوڄا جو پڇتاءُ گهريئي.
چپ چاپ اڪيلين راهن ۾،
ڇو نٽهڻ اُس جو تاءُ گهريئي؟
تون اوجهل ٿي وئين اکڙين کان،
جيئن واس جدا ٿئي مکڙين کان.
مان درد ڇپائي نيڻن ۾،
هر ويل ٿو مرڪان ويڻن ۾.
تون ڪجهه ته گهرين ها ساٿيئڙا،
تون ڪجهه ته گهرين ها ساٿيئڙا.