ماڻهو
اڄ ڇا ٿيندو؟ ڪنهن نه سليو آ،
آئيندي کي ڪنهن نه جهليو آ.
ماڻهو ايڏو بيوس آهي،
ڪنهن تي ڪنهن جو وس نه هليو آ –
ماڻهو ايڏو بيوس آهي.
رُڪ جهڙا ڪي ڪُوپا ماڻهو،
رک جيئن وکري ويندا آهن،
ڪيئي سگهارا، راڄ دلارا،
ماڻي جو بَکُ ٿيندا آهن.
اهڙا پيارا پيارا ماڻهو،
ڪالهه، سُڀان ۽ اڄ جي وچ ۾،
هفتن ۽ ڏينهن ۾ ونڊجي،
پنهنجو پاڻ وراهي ڊاهي،
ڪئلينڊر جي ڦاهي پائي،
لٽڪي لٽڪي،
تڙپي تڙپي،
نيٺ اجهامي ويندا آهن،
دور اڏامي ويندا آهن.
ڪالهه، سُڀان ۽ اڄ جي وچ ۾،
ماڻهوءُ جوئي هڏ ۽ چم آ،
ماڻهوءَ جو ئي مرڻ جنم آ،
ماڻهوءَ جوئي خيال وهم آ،
ماڻهوءَ جوئي رنج الم آ،
ماڻهو جوئي گوندر غم آ:
هر هڪ ساعت هر هڪ لمحي،
وقت جو ماڻهوءَ سان ئي ڪم آ،
دم دم، جنهن سان دم آ قائم،
هڪڙي ماڻهوءَ جوئي دم آ.
ليڪن سوئي مورک ماڻهو،
ڏاڍي ساٺ سُڳن سان سنڀري،
پنهنجي سوري سينگاري ٿو،
ماڻهو ماڻهوءَ کي ماري ٿو!
ڪالهه، سڀان ۽ اڄ جي وچ ۾،
تختن جا تابوت ڏسي،
مان سوچيان ٿو:
هي ڪهڙو ڪڙم قبيلو آهي،
جنهن جا جوڌا
وار به ڪن ٿا، مارُ به ڪن ٿا،
سوريءَ جو سينگار به ڪن ٿا،
ليڪن سي ئي اياڻا ماڻهو،
چانڊوڪيءَ کي چهڪ ڏين ٿا،
پاڻ کي گهائي ٽهڪ ڏين ٿا!
ماڻهو ايڏو بيحس ڇو آ؟
ماڻهو ايڏو بيوس ڇو آ؟