سنڌو
ديس وارن ديوانن جا؛
درد جا رشتا، دل جون ڳالهيون،
پور پراڻا، خواب خوشين جا،
ورهين کان تو سانڍيا آهن،
اڻڄاتل انسانن جا!
منهنجي ديس جي ڌرتيءَ تي آ
تنهنجي ڇايا، تنهنجا ڇيڄ،
ڏيههُ ڀلي ڏهڪاءُ هجي پر
ڏاهپ ڏاهپ تنهنجا ڏيج.
ماروئڙن جو ساهه به تون آن،
چاههُ به تون آن،
خوشيون توسان،
ڏک – سک تو سان،
گيتن جو گونجار به توسان،
قرب ڪڙا اقرارَ به توسان،
جيت به توسان هار به توسان،
محبت جي مهڪار به توسان
تنهنجي لات لطيف جي وائي،
تنهنجو پاڻي امرت ڌارا،
تنهنجون لهرون گئوا لوليون،
تنهنجي چاهت چوڏس جهڙي،
ٻههَ ٻههَ ٻُرندڙ تنهنجون ٻوليون،
ڪاڪ منجهان ڪا خاڪ اُڏاڻي،
مهڪِي پيو مهراڻ جو پاڻي.
منهنجو ماضي:
منهنجو ماضي، اُڀ کان اوچو،
تنهنجي تِڙڪي منجهه تريو هو،
ڪلهه جو ماڻهو ڪوڏن جهڙو،
تنهنجي چاهت منجهه چريو هو.
مان ان جو پاڇولو آهيان:
ساڳيون ڳالهيون، ساڳي ڳڻتي،
ساڳي ئي ڳڻڳوت منهنجي،
راهه به ساڳي، واهه به ساڳي،
سِيرَ اُها، سيڻاهه به ساڳي.
اڄ جو مون سان جاڙ ڪئي ٿئِي،
ان جو ڪو ارمان نه آهي؛
تنهنجو منهنجو درد جو رشتو،
ڪينءَ ٽُٽي – آسان نه آهي.
تنهنجي پاڻيءَ ۾ ئي پلجي،
ٻارُ وڌي ٻلوان ٿي ويندو:
اوڀر کان جو باک ڦٽي آ،
اُجيارو ايوان ٿي ويندو