چؤواٽو
مان ڳاٽن جا فانوس ڏسي،
ڪا پلڪ ته بيهي سوچيان ٿو:
هيءُ ڪنهن جو ڪنهن جو سِرُ آهي،
هيءُ ڪنهن جو ڪنهن جو خون آهي؟
هر لاش ته هڪٻئي جهڙو آ،
۽ خون به ساڳيو ساڳيو آ،
پوءِ ڪنهن کي ڪنهن کي نانءُ ڏيان،
۽ ڪنهن کي ڪنهن کي ڌار ڪيان،
هر لاش ته هڪٻئي جهڙو آ.
هن شهر جي هر چؤواٽي تي،
نيزن جي هر نوڪ مٿان،
مان پنهنجي پاڻ کي پايان ٿو:
هر ٽيپو منهنجو پنهنجو آ،
هر سِير سِريءَ تي ڀانيان ٿو.
هن شهر جي هر چؤواٽي تي،
مان لاٽن جيئن لالاڻ ڪري،
ٻرندس، ٻرندس، ٻرندو رهندس –
تيسين،
جيسين اُڀ ۾ ڪائي وڄ تَري،
۽ بَر ۾ ڪائي باهه ٻري!