ڪير ته آهي
ڪير ته آهي، جنهن جي خاطر نيڻن نير وهايان ويٺو.
ڪير ته آهي، جنهن جي آشا جيون جو سنگيت بني،
ڪير ته آهي، جنهن جي ڳولا پريت جي آهي ريت بني.
سنڌوءَ جي ساحل تي پنهنجي غم جا ديپ جلايان ويٺو،
لهر لهر ۾ توکي پائي، من ئي من مُسڪايان ويٺو.
تنهنجي آنچل ۾ ئي منهنجي چنچل من جو ماڳ، مٺا!
منهنجن چپڙن ۾ جو ٿَڙڪي، تون ئي آن سو راڳ، مٺا!
هن ڌرتيءَ سان منهنجي آهي جنمن کان پهچاڻ،
جنم جنم ۾ تو لئه مٺڙا، ڄرڪي منهنجي ڄاڻ.
منهنجي ڏاهَ مَ ڏنگِ تون، نه ڪي جهُوپو جهور،
نه ڪِي کوٽ کِريبَ سان، ويهي سُوري سور،
پهرين پنهنجي تور، پوءِ ڏارج ڏيههَ کي!