مان ۽ تون
جو ڊڄين ٿو.
مان هجر جي پيڙا ته ناهيان
جو ڀڄين ٿو.
مان گهري، سمونڊن جي ڪائي ماٺ به ناهيان
۽ اونچي پهاڙن جي ڪائي مات به ناهيان.
مان آس جي قدمن تي ڪريل
ڪوئي سوالي
آڪاس جي چاهت ۾ چريو
آهيان ازل کان.
ڌرتيءَ تي ڪريل پِيلو
ڇڻيل پَنُ ئي ته آهيان،
پٿر ته ناهيان جو ٿڏين ٿو.
مان دور فضائن ۾ کڙيل
تارو ئي ته آهيان.
ڪو گهاءُ ته ناهيان،
پڇتاءُ ته ناهيان!