آشا
هڪ لڱا ڪو گل ٽڙيو –
ننڍڙو نازڪ، پيارو پيارو،
ڪومل پنکيون، سهڻا رنگ،
جهلمل جنهن تي چِٽ، چِٽيل،
اهڙو ننڍڙو نازڪڙو
ڪو گل ٽڙيو،
کهريءَ ڌرتيءَ جي سيني تي.
ڦول کي ساهه سان سانڍي، ڌرتي
مُرڪي ڳاٽ کڻي –
ڄڻ ڪا ماتا،
پنهنجو ٻچڙو ڇاتيءَ ساڻ لڳائي،
ڄڻ ڪو راهي،
بن بن ڍونڍي منزل جو ڏس پائي؛
ڄڻ ڪو سامِي،
سَئنَ هئي، ۽ سامهون ساجن پائي:
هڪڙو اهڙو گل ٽڙيو،
کهريءَ ڌرتيءَ جي سيني تي.
پر پوءِ، مٺڙا، تون ياد آئين!
منهنجي اجڙيل ۽ انڌياري هردي ۾،
تون اُڀري آئين ڦول سمان.
تنهنجيءَ مٺڙيءَ مرڪ سهاري
جيئان ٿو،
تنهنجي پريت جي خاطر، ڍوليا،
زهر به مرڪي پيئان ٿو:
شال ڪيِنَ تون مُرجهائين،
شل تنهنجو روپ امر رهي!