ڏات اسان جي
تائلَ، گهائلَ ۽ ترسايل!
پل ۾ پوٺي جهڙي پياسي،
پل ۾ پاڻي پلٽي جل ٿل:
کَنَ ۾ کنوڻين جيئان کِل کِل،
کن ۾ بادل جهڙي بوجهل:
ڏات اسان جي سانوڻ جهڙي،
تائل، گهائل ۽ ترسايل!
مون کي ٿوري ڏات ته ڏين ها!
جي ڪوئي مون لئه روئي ها،
۽ آنسن جي لڙهه پوئي ها،
جي ڪوئي مون لئه ترسي ها،
۽ بادل بڻجي برسي ها:
جي منهنجا مٺڙا ٻول هجن ها،
دل جا رنگ رتول هجن ها،
پوءِ مان ڀي جيڪر جيئان ها،
۽ زهر ڀي مُرڪي پيئان ها:
پر منهنجون راتيون آتيون آهن
مون گهائل لاتيون تاتيون آهن،
اک اک ۾ برساتيون آهن،
گهَٽ گهَٽ تي ڄڻ گهاتيون آهن.
آهُن جي، آنسن جي، غَم جي،
ههڙي دنيا ڪهڙي ڪم جي؟
مون کي ٿوري ڏات ته ڏين ها،
سائل کي سوغات ته ڏين ها،
مون کي ٿوري ڏات ته ڏين ها!