جي ڇير اڃا ڀي دير ڪئي
پوءِ ڏوهه نه ڏج ديوانن تي!
جي مرڪ نه پياري سرڪ سڄڻ،
پوءِ مهڙ ناهي ميخانن تي.
تون مرڪ ته جَرڪي جوت ڀلي،
جا اِيندي، سا پروانن تي.
هن ڏيهه گهڻائي ڏاڍ ڪيا،
مجبورن تي، مستانن تي.
هي ڪوٽَ ڪَڙا زنجير ذَرا،
ڪو عيب ناهن انسانن تي.
مون گيت چيا جي گونجي اُٿيا،
ڄڻ آهَ اُڏِي ايوانن تي.