آڳ اکين ۾، راڳ چپن تي، ڪير آهين تون وڻجارا؟
ڇا ٿو ڳائين، ڇا ٿو چاهين، ڇو نه ٻڌائين ٿو پيارا؟
هاءِ ندوري ڪينجهر! تنهنجو وينجهر ڪين وريو
نوري سوريءَ تي ٿي روئي، چپ ڇو آهن تنهنجا ڌارا؟
ڏير اڃا ڀي ويري تنهنجا، ڀاڳ نه لُٽجن، جاڳ، چري!
پاڳل! بادل رهڻا ناهن، کن ۾ کلندا ڪيئي تارا.
ماڻي سان ڪو راڻي کي ڇا ريجهائي، ڇا پرچائي،
پريت جي ريت نرالي آهي، پيار جا چڻنگن ۾ ئي چارا.
ويڄ بنا مان ڇيڄ چوان ڪيئن، مٺڙا موتي! موٽي آءُ،
ساجن ريءَ ڇا ساوڻ سهجي، ڪينءَ برسن هي بادل ڪارا.
نيهي پيهي نيٺ ته ايندا، ڏک جا ڏونگر پرزا ٿيندا،
اکڙين ۾ مکڙيون ئي رهنديون، مٽجي ويندا گهرا گهارا.
*