اميدن جو شهر
هِت در در ڄڻ ڪو دار آَهي،
هت جيوت ڄڻ ڪو ڄار آهي،
هيءُ شهر نه منهنجو شهر آهي،
هن شهر جي رسم نرالي آ.
هن شهر جي اوچن محلن کي
محنت ئي خون پياريو آ،
۽ رنگين روشن گلين کي،
غيرت جي مڌم لاٽ ڏئي،
غربت ئي ته جيئاريو آ.
هت مارئيءَ جا ورلاپ گهُٽيا،
هت مومل جا محلات لُٽيا،
هت مريم تي الزام پيا،
هت سِيتا تي ڀي واڪ ٿيا،
هن شهر جي رسم نرالي آ.
ڪو شهر هجي اميدن جو –
جت آس هجي، پر پياس ٻجهي؛
جت ساز چُري، آواز ٻُري،
۽ روح ۾ ڪوئي راز سُري؛
جت صبح هجي – رنگين صبح،
۽ شام به سون پگهاري، لا!
جو فردا جو ڪو غم نه ڪري،
۽ ماضيءَ ڏي نه نهاري، لا!
ڪو شهر هجي اميدن جو –
جت سُوريءَ جو معراج هجي،
جت منصورن جو راڄ هجي،
پوءِ نيٺ ته رات به کُٽندي هو!
۽ آخر باک به ڦٽندي، هو!