ديپن ۾ جو خون ٻريو
تون مون کي وههِ وٽو ته نه ڏي!
هي رَتَ ڦُڙا مينديءَ رتا،
هي سِرَ وڍيل سرويچن جا،
هي ڌرتيءَ تي جي ڌڱ ڪِريا،
سي موت پڄاڻا مات نه ٿيا:
تون مون کي وههِ وٽو ته نه ڏي!
هيءُ ڪاتيءَ هيٺان ڪَنڌ ته ڏس،
هيءُ پانڌيئڙي جو پَنڌ ته ڏس،
جت هِير گهُلِي سو هَنڌ ته ڏس،
اڄ ساهن منجهه سڳنڌ ته ڏس:
تون مون کي وههِ وٽو ته نه ڏي!
مون گيتن سان گونجار ڪئي،
مون سُر لُٽائي سار ڪئي،
مون هوشوءَ جيئن هوڪار ڪئي،
مون هيمونءَ جيئن هُٻڪار ڪئي:
تون مون کي وههِ وٽو ته نه ڏي!
اڄ پڄرڻ جو پهه يار ڪيو،
سَؤ ساٺ ڪيو، سينگار ڪيو،
اڄ ڌاريا ڌوڪي ڌار ڪيو،
اڄ واسينگن تي وار ڪيو:
تون مون کي وههِ وٽو ته نه ڏي!
جي بَر ۾ بازي هاري ويا،
سي پنهنجو وعدو پاري ويا،
هُو توتان سڀڪجهه واري ويا،
جي خون سان ڌرتي ٺاري ويا:
تون مون کي وههِ وٽو ته نه ڏي!
اڄ زنجيرن تان زنگ لٿا،
اڄ ويڙهيچن جا ونگ لٿا،
اڄ رنگيلن جا رنگ لٿا،
اڄ ڏيهه سڄي تان ڏنگ لٿا:
تون مون کي وههِ وٽو ته نه ڏي!
جا جوت جلِي، جو نُور ڍريو،
سو منهنجي واڪي سان ئي وريو،
اڄ ديپن ۾ جو خون ٻريو،
مون پنهنجي سيني مان ئي ڀريو:
تون مون کي وههِ وٽو ته نه ڏي!
تون مون کي وههِ وٽو ته نه ڏي!