اسين سڀ دل جا مريض آهيون
”ڀلا سيڌو سلف وٺڻ لاءِ سڀان ڪٿي هلجي؟“
بي بي سي جون خبرون نائين کان ساڍي نائين تائين هلنديون آهن. ساڍا نَو رات هئڻ کپي پر هي ملڪ سئيڊن خط استوا کان ايترو ته پري ۽ اتر ۾ آهي جو هتي ڏهين تائين اڃا روشني هوندي آهي. يعني شام آهي ۽ اڃا ته ڏينهن وڌندو ويندو. ويندي رات جو يارهين تائين روشني رهندي ان بعد رات جي اونداهي ٿيندي. مالمو کان اڃا مٿي ته سئيڊن جا اهڙا به شهر آهن جن ۾ اونهاري جي وچ ڌاري، ڪيترا هفتا رات ٿئي ئي ڪانه، ڏينهن رات سج هوندو آهي ۽ لڳاتار روشني هوندي آهي. بهرحال سمهڻ کان اڳ ٻئي ڏينهن جو پروگرام معلوم ڪرڻ ضرور هو.
”يار سڀان هتان شاپنگ ڪرڻ بدران ڪوپن هيگن (ڊئنمارڪ) هليا هلون.“ ڪئپٽن سليم چيو.
”اهو به صحيح آهي. بنگالي، ايراني ۽ ملائيشيا جا ته هرهفتي ڊئنمارڪ مان خريداري ڪريو اچن ۽چون ٿا ته هر شيءِ جو اگهه سئيڊن کان اڌ جيترو آهي.“ راحت عزيز چيو.
”پر فيري الائي ڪيڏي مهل ٿي وڃي؟“ مون پڇيو.
”هتان نائين بجي کڻي هلون. بنگالين پئي ٻڌايو ته هر ڏيڍ ڪلاڪ بعد سستي وار ي فيري هلي ٿي. پوءِ جيڪا پهرين ملي ان ۾ هليا هلنداسين.“
ڪئپٽن سليم چيو.
”بلڪل صحيح آهي. پوءِ سڀان نائين بجي صبح جو سڀ تيار هججو.“ مون چيو.
”ڀلا سيڪنڊ ييئر جي پاڪستاني همراهن کي ٻڌايون يا نه.“ راحت عزيز چيو.
”ٻڌائينداسين سهي پر دعا ڪريو ته ڪاشيءِ آڻڻ لاءِ نه چون.“ مون چيو.
”واقعي. نه ته پنهنجو سامان ڍوئجي يا ٻين جو. قاضيءَ ڪڪڙ، دال ۽ نان آڻڻ لاءِ ٿي چيو.“ راحت عزيز چيو.
”يار آئون ته آهيان دل جو مريض اڃا هن سال آپريشن ڪرائي اٿم. سو ڊاڪٽر بار کڻڻ لاءِ جهليو آهي.“ ڪئپٽن سليم اعلان ڪيو. ۽ مون کلندي چيو. ”دل جا مريض اسين به آهيون پوءِ کڻي ٻئي نموني سان. سو مهرباني ڪري سامان کڻڻ لاءِ مون کي ڏاهري ٽرڪ ڪمپنيءَ جو مزور نه بڻائجو.“
”يار مجنون ۽ فرهاد جهڙا دل جا مريض ته الائي ڇا ڇا پورهيا ڪندا هئا ۽ شڪستون سهندا هئا.“ ڪئپٽن سليم چيو.
”اهي ضرور ڪندا هوندا پر هنن کي مالمو ۾ اچي ايم ايس سي نه ڪرڻي پئي هئي. بهرحال چرچو ڪونه ٿو ڪريان. مونکي به ڊاڪٽر سامان کڻڻ کان جهليو آهي. توهان کي ته ياد به هوندو ته هتي اچڻ کان اڳ مهينو کن نيول اسپتال P.N.S Shifa ۾ پٺيءَ جي ڪنڊي ۾ سور کان مڪمل آرام هيٺ هوس.“
”يار مونکي پاڻ پٺيءَ جو سور (Back Ache) آهي.“ راحت اعلان ڪيو، ”آئون ته ڪلاڪ ٻن کان مٿي هلي به نٿو سگهان.“
”يار اهو وري ڪيئن؟“ ڪئپٽن سليم ڪوڙو ثابت ڪرڻ لاءِ راحت کي ڇينڀيو.
”سچ. ڪوڙ ڪونه ٿو چوان. جهاز جي ڊيڪ تي ڪري پيو هوس. ڪيترا مهينا سخت تڪليف ۾ هوس. هينئر به، خاص ڪري سيءَ ۾ ، سور ٿئي ٿو.“
”بهرحال اهو ڏٺو ويندو. ڪجهه پنهنجو سامان گهٽائي پنهنجن پاڪستاني ڀائرن لاءِ کڻي وٺي اچبو. في الحال ڊئنمارڪ پڪ هلبو.“ ڪئپٽن سليم چيو.
۽ آئون راحت جي ڪمري مان نڪرڻ وارو هوس ته راحت چيو پنهنجا پاسپورٽ قابو رکجو، جو ٻئي ملڪ ۾ ٿا هلون.
”پلاسٽڪ جون ٿيلهيون ياد ڪري کڻجو.“ ڪئپٽن سليم چيو. هن پاسي جي ملڪن جي اها چڱي خواري آهي ته دڪاندار ٿيلهيءَ ۾ سامان وجهي نه ڏين. هر گراهڪ گهران ٿيلهي کڻي هلندو آهي. ان ڪري هرڪا پوڙهي يا نوجوان پنهنجي اوور ڪوٽ ۾ هڪ عدد پلاسٽڪ جي شاپنگ بئگ (ٿيلهي) ضروري وجهي هلندي آهي ته متان اوير سوير ڪنهن دڪان مان ڪجهه وٺڻو پوي.
”ٿيلهيون کڻي هلڻ سان گڏ هڪ ٻي به شيءِ ياد رکجو،“ مون چتاءُ ڏنو مان، ”هڪ يا ٻه عدد سئنڊوچون. خبر ناهي ڪنهن وقت موٽون ۽ جي هوٽل ۾ ماني کاڌيسين ته باقي فائدو ڇا ٿيندو.“
”دل ته چوي ٿي ته ٿرماس ۾ چانهه يا ڪافي به کڻي هلجي، جو هتي جي سستي هوٽل ۾ به چانهه جوڪوپ ڏهن ڪرونائن (چاليهه رپئي) کان گهٽ ناهي.“ راحت عزيز چيو، ”ساڳي اسڪالر يا پگهار ۾ هتي جا ماڻهو اسان جي ملڪ ۾ خوب عيش اچيوڪن ۽ اسان سندن ملڪن ۾ بک مريو وڃون.“