لائيف جئڪيٽ ياد رکجو
مسلمانن جي دنيا ۾ اهو خوب آهي ته ملائيشيا، انڊونيشيا ۽ ٿائلينڊ جي مسلمان عورت کان وٺي عرب دنيا ۽ آفريڪا ۽ روس جي مسلمان عورت چورس وڏي رومال کي ٻيڻو ڪري ان کي ائين ٻڌندي جيئن سڄو مٿو ڍڪجي وڃي ۽ اهو ڪپڙو بار بار هيٺ نه لهندو آهي.پر فقط پاڪستاني عورت آهي جيڪا سکڻين وانگر پوتي (دوپٽو) اوڍي ٿي، جيڪو مٿي بدران ڳچيءَ ۾ لڙڪي ٿو ۽ جي مٿي تي آهي ته به بار بار هيٺ ڍرڪندو رهي ٿو يا اڌ گابرو مٿو ڍڪي ٿو. اها هڪ اهڙي ڳالهه آهي، جنهن کي مسلمان دنيا ۽ عرب جا ماڻهو گهٽ نگاهه سان ڏسن ٿا ته ان کي غير اسلامي طريقو سمجهن ٿا. هو اهوئي سوچين ٿا ۽ مٿي ڍڪڻ جو هي ڪهڙو اسلامي طريقو آهي. جيڪو پاڪستان ۾ رائج آهي.
فيريءَ ۾ ويهڻ لاءِ جيئن ئي ماڻهو اٿيا ته مٿين فئملي منهنجي ڀرسان هئي، ۽ مون کانئن سندن ملڪ جو پڇيو:
”عرب آهيو.“
”نه!“ همراهه نه ڪري، صحيح ٻڌائڻ بدران مونکي سوچڻ لاءِ وقت ڏنو.
”ترڪ؟ لبناني؟............... راحت چيس.
”نه. Any more guess“
”يوگوسلاوين؟“ مون چيو.
”نه.“
”چڱو ترس ڀلا هڪ ٻيو به نالو وٺڻ ڏي.“ راحت عزيز مونکي چيو ته، هي يورپ جائي آهن پر ملڪ جو نالو هن وقت دماغ ۾ نٿو اچي.
”البانيا؟ مون چيو.
”نه.“
”Ok you Tell us. “ (چڱو تون ئي هاڻ ٻڌاءَ.) اسان چيس.
”ڪرد آهيون.“
”توهان سان ملي خوشي ٿي. اسان به رات ئي توهان جون ڳالهيون ڪري رهيا هئاسين ته عرب دنيا ۾ ڪرد تمام بهادر ۽ دلير قوم آهي. شايد ان بهادريءَ جي ڪري ئي انگريز ۽ يورپي خوش نه هئا ۽ ڪردستان کي هڪ طاقتور ملڪ ڏسڻ نه ٿي چاهيائون. ان ڪري، ويندي وقت ٽڪرو ترڪي حوالي، ٽڪرو شام ۽ عراق حوالي ۽ ٽڪرو ايران حوالي ڪري ويا. توهان جو ڪهڙي حصي سان تعلق آهي؟“
”اسين ترڪيءَ ۾ رهون ٿا. پر هاڻ هتي سياسي پناهه هيٺ آهيون. ٻه سال ٿيا ته ترڪيءَ مان ڀڄي هتي سئيڊن ۾ اچي رهيا آهيون. اڃا هتي جي قوميت ۽ پاسپورٽ نه مليو آهي. ڪورٽ ۾ ڪيس هلي رهيو آهي. تيسين هتي جي حڪومت هتي رهڻ جي موڪل ڏني آهي ۽ مهيني سر سرڪاري ڀتو به ڏئي ٿي.“ هن ٻڌايو.
”پوءِ اچڻ وقت سئيڊن وارن توهان کي رهڻ جي موڪل ڏني؟“ اسان پڇيس.
”نه ائين ڪڏهن به اچڻ نه ڏين. پولينڊ، جرمني ۽ ڊئنمارڪ کان ڦرندا ڦرندا، ننڍين ٻيڙين رستي سمنڊ اُڪري لڪي لڪي سئيڊن ۾ گهڙي پياسين ۽ هاڻ نٿا ڪڍي سگهن جيسين ڪورٽ ڪو فيصلو ڏئي.“
فيريءَ ۾ ويهڻ لاءِ ٽي چار وڏا هال هئا. هر هڪ ۾ پنجاهه کن مستطيل ٽيبلون رکيل هيون جن جي چوڌاري چارچار ڪرسيون هيون. اسان هڪ ئي ٽيبل تي ويهڻ چاهيو ٿي، جنهن لاءِ کاٻي پاسي دريءَ واري قطار جو هڪ ٽيبل ملي ويو ۽ سليم ۽ مون وڃي ان تي قبضو ڪيو ۽ خالي ڪرسيءَ مٿان ٿيلهو رکي ڇڏيو، جيئن ان تي راحت عزيز ويهي سگهي جيڪو جهاز (فيريءَ) جي انجڻ، باٿ روم، ڊيوٽي فري شاپ ۽ ريسٽورنٽ جو جائزو وٺي ڏهن پندرهن منٽن بعد پهتو ئي مس ته فيري هلڻ لڳي. هن اچڻ سان مٿان سنهن ڪٻٽن ۾ رکيل لائيف جئڪيٽن ڏي اشارو ڪر ي چيو:
بس رڳو اهو ياد رکجو ته جهاز ٻڏڻ مهل لائيف جئڪيٽ مٿان کڻڻي آهي. هاڻ ڀلي سمهي سگهو ٿا.“