ڊڪار (سينيگال) جي مائي ايمي
ائميءَ سان گڏ گهانا جي هلندڙ ائلس (Alice) جيڪا ائميءَ لاءِ انڌي جي لٺ جو ڪم ڏيندي آهي، انگريزيءَ ۾ چڱو ڀڙ آهي جو هڪ ته گهانا ۾ اسان وانگر انگريزي هلي ٿي ۽ ٻيو گهانا ۾ ايتريون ته آفريڪي ٻوليون عام مروج آهن جو گهانا وارا پنهنجو پاڻ ۾ به انگريزي ڳالهائين. ”اوپن مارڪيٽ کلي چڪي هوندي؟“ ائلس پڇيو.
”ها. پر ان لاءِ 17 نمبر بس هاڻ وئي آهي. اڄ موڪل ڪري ٻي بس ويهن منٽن بدران مني ڪلاڪ بعد ايندي. بهتر ٿيندو ته ڪنگس گاٽن واري بس اسٽاپ تان وڃي 17 نمبر بس وٺو.“ راحت ٻڌايس.
”توهان ڪونه ٿا هلو.“ ائلس پڇيو.
”اسان اڄ ٻئي هنڌ ٿا وڃون.“
ايتري ۾ 18 نمبر بس آئي اسان سان گڏ هي ٻئي پڻ چڙهيون. ٻيو نمبر اسٽاپ ڪنگس گاٽن جو هو. کيس ياد ڏياريوسين پر هو نه لهي سگهيون.
”ٺهيو اسين به توهان سان ئي هلون ٿين.“ ائميءَ مس مس ڪو جملو ٺاهي وراڻيو.
”اسين ته ڊئنمارڪ پيا وڃون.“ مون ٻڌايومانس.
“Realy”? ائميءَ تعجب کاڌو.
”ته هي جو مون توکان ڇوٽ ۾ پاسپورٽ جو ڇاجي لاءِ پڇيو. ۽ فيريءَ جي ٽڪيٽ فقط ڏهه ڪرونا آهي. ماڻهو هزارها خرچ ڪري ٻئي ملڪ ۾ ويندا آهن ۽ هتي فقط ڏهه ڪرونا _ يعني ڏيڍ آمريڪن ڊالر ۾ سئيڊن کان ڊئنمارڪ. ان بعد ڊڪار مان نڪرندڙ ڊيلي اخبار ۾ اها خبر اچي ويندي ته ائمي ڏيڍ ڊالر ۾ ڊئنمارڪ مان ٿي آئي.“
”۽ ڊئنمارڪ ڇو وئي ۽ ڪنهن سان وئي؟“ راحت کلندي پڇيو.
”يار هاڻ هن غريب سان چرچا نه ڪر. اهو ٿوروئي اخبار ۾ ڇپائي کيس ذليل ڪبو ته هڪ پاڪستانيءَ سان گڏ ڊئنمارڪ مان سستي ڊبل روٽي وٺڻ وئي هئي. مون چيو.
ايتري ۾ بندرگاهه اچي ويو ۽ اسان بس مان لهي پياسين.