نيڻَ نَديءَ ۾ رَقصان پاڇا...
ڪانهَه ڪنڌيءَ جون سرگوشيون،
کَن پل مرڪن، کن پل سڏڪن،
ڳالهه ڪُنَنَ جي ڪَن آ پهتي،
لهرون لهرون ساڳي سُس پُس،
هِن رُت ڪهڙي راند رچائي،
اُڀ جو سينو سوڙهو ٿي پيو،
بادل ناسي ڳاڙهو ٿي پيو،
پَن پَن پنهنجي منهن ٿي ڀُڻڪيو،
ڪنهن جي ڪَن جي والي لهندي،
واليءَ جو دستور اهو آ،
پر اڄ واءُ وراڪا وڄ جا،
روپ مٽائي اچڻا آهن،
نينهن نشي ۾ نچڻا آهن،
ڪنهن کي ڪو به نه ڳولي سگهندو،
پنهنجو پاڻ نه ٻولي سگهندو،
اسٽوپا جو روشن ٿيو آ،
سمبارا ڀي انگ اگهيو آ،
هو ڏس ديپ ٻرن ٿا پوءِ به...
پل پل ڀاري پيرَ کَڄن ٿا،
رات ٿڌيءَ ۾ ساز وڄن ٿا،
ڪو سِرُ سُرَ کان خالي ناهي،
هر ڪو پنهنجي ڌن ٿو ڳائي.
نيڻ نديءَ ۾ رقصان پاڇا...
مَڌ ۾ هستي مستي اوتي،
اڌ اگهاڙا هيڏي هوڏي،
هر ڪو پنهنجي راڄ جو راجا،
رياست جو مهمان بڻيو آ،
واليءَ جو سر-تاج انوکو،
ڪاوا-ڪاوا تجلا کائي،
سمبارا جي سونهن سان کيڏي،
آقا جو ٿو رعب وڌائي.
نيڻ نديءَ ۾ رقصان پاڇا...
هوءَ جا انگ اگهاڙي هر پل
ڇم ڇم ڇم ڇم ڇير وڄائي
سا ري گا ما پا دا ني سا،
ورلاپن جي رمز ۾ گُم ٿي،
هوءَ جا ناچ نچي ٿي وک وک،
ڪايا-مايا رقص ۾ آهي.
نيڻ نديءَ ۾ رقصان پاڇا...
ٽپ ٽپ ٽپ ٽپ گهنگهرو ڇڻڪن،
تن من جهوميو، ڇاتي ڇُلڪي،
مدهوشن جون وحشي نظرون،
اُڀريل چوٽين منجهه چُڀن ٿيون.
پر هوءَ بند اکين ۾ هٿ سان،
ڄڻ ته هوا ۾ نقشا ٺاهي،
ڪا ته پرولي سلجهائي ٿي،
پنهنجو پاڻ کي سمجهائي ٿي!
هر ڪو تن جو پوڄاري آ،
من جو ڪوئي ميت به ڪهڙو،
ساز بنا سنگيت به ڪهڙو،
پاڻ وڻائڻ پرتوو پنهنجو،
پنهنجي نَٿَ جي ڪٿ نه ڪائي،
نيڻ نديءَ ۾ رقصان پاڇا...
مٽڪيون مڌ جون خالي خالي،
سڀ ڪو اوتي اڇلي ٿو ڄڻ،
هيسيل هرڻي ساڻي ٿي آ،
رعايا لئه ڍُڪِ پاڻي ٿي آ،
ماس پٽڻ لئه آتا عادي،
رانڀوٽين ٿا سينو پنهنجو،
نيڻ نديءَ ۾ رقصان پاڇا...
راجا سِرَ تان تاج هٽائي،
تخت ڇڏي تلوار کڻي ٿو،
چوڌاري هُل، آهون دانهون،
هرڻيءَ جو هڪ پير ڪٽيو آ،
اُڀ جي چادر ميري ٿي پئي،
وڄ جو واڪو ڪنهن نه ٻڌو آ،
محلاتي ديوار ذرا ٿي،
تخت ٽٽو ۽ تاج ڀري پيو،
سمبارا جي ڇير ٽٽي ۽
اسٽوپا جو ڪنڌ جهڪي پيو.
نيڻ نديءَ ۾ رقصان پاڇا...
سمبارا جو رقص اُهو ئي،
اڄ ڀي ٻيجل جي ساز اڳيان،
پنهنجو پاڻ کي واري ٿو ۽،
سڀئي رنگ اُڏاري ٿو ڄڻ،
هوليءَ جو تهوار هجي ۽ ،
هر هڪ پنهنجي خوديءَ ۾ خود،
جيون ۾ هُو رنگ ڀري ڪي،
ڪوڙي هام ولوڙي ٿو ۽،
روز اکين مان ڳاڙي ٿو جي،
ڳاڙها ڳوڙها هار ازل جا،
ڄڻ ته اڌورا خيال غزل جا،
لفظن ۾ پر ڳائڻ کان اڳ،
پنهنجو پاڻ وڻائڻ کان اڳ،
من جا موتي ميڙي ٿي ڪا،
جاڳ جا خواب جنجهوڙي ٿي ڪا،
من جو ميت نه ورلي ملندو،
جيون جوت جلائي هلندو،
آخر اهڙو جيون ڪهڙو،
خاڪ اميدون خالي خالي،
ڪيسين خواب سجائي هلنديون،
ناٽڪ رت جا رشتا سارا،
پنهنجين مستين موجن ۾ گم،
پل پل درد اکوڙن ٿا ۽،
دل جو درپن ٽوڙن ٿا ڄڻ.
نيڻ نديءَ ۾ رقصان پاڇا...
هو ڇا ڄاڻن جنم ڪهاڻي،
روپ نئون ۽ ريت پراڻي،
سال پڄاڻان پنڌ آ ساڳيو،
سورٺ سڏ يا ڪنڌ اڀاڳو،
پاڻ ازل کان رقصان رقصان،
ڪنهن ندوري نينهن ۾ ڪڙهجي،
ڪنهن جي ڳل جو هار نه ٿيڻي،
راجا... ٻيجل خار نه ٿيڻي،
آنءُ ته ساڳي رمتا جوڳڻ،
سڀ سان نينهن نڀائڻ ڄاڻان،
تنها رڻ ۾ ساٿي منهنجو،
پاڇو پار پڇائي ڏسجو،
آنءُ ته راڻي راڄ سندي هان،
منهنجو راجا رب ئي ڄاڻي،
سمبارا جو سڏ ورنائي،
ور ور ريت نڀائي هيڪل،
ساز سزا جي وائي هيڪل،
گام گهڙي هر ڳائي هيڪل،
نيڻ نديءَ ۾ رقصان پاڇا...
پوءِ به ڪاتب ڪين ڪڇي ٿو،
راهه اڻانگي نقش ڏسي ٿو،
تنبوري جي تار ڇُهي ٿو،
بند اکين سان خواب ڏسي ٿو،
سمبارا جي ڇير ٽٽي ۽
اسٽوپا جو ڪنڌ جهڪي پيو.