ادي پنڪي!
مٽيءَ جي مهڪ جاڳي ٿي،
شهيدن جو ڇپر ڇا پيو،
ڳڙهيءَ ڳاڙهي ڍڪي چادر،
متل محشر سدا چوڏس،
لکين آواز گونجن ٿا،
حُسيني ساز گونجن ٿا،
صدائن جا پڙڏا هن،
زمين غمناڪ ڀاري آ،
تتل ڄڻ تيز واري آ،
اگهاڙا پير ڦٽجن ٿا،
اکيون پرسوز پٿراليون،
صدين کان ڄڻ هجن آليون،
متو ماتم وئي تنهنجي،
سڄو عالم چئي تنهنجي،
اڃان واري آ وارن ۾،
سراپا سور ڌرتي آ،
اٿن هٿ روز ڪوفي ڏانهن،
يتيمن جا، غريبن جا،
ستايل رهگذارن جا،
گهڙي جنهن پل ڏسن توکي،
ادي بي بي! ادي پنڪي!
کڻي تصوير تنهنجيءَ کي،
روئي سيني جي لايون ٿا،
اچي چهرو، اڳيان تنهنجو،
ملڻ، مرڪڻ، کلڻ تنهنجو،
اسان جي مسڪرايون ٿا،
ڀيانڪ روپ پايون ٿا،
جڏهن چائنٺ اچئون تنهنجي،
چئون ڇا ڇا، ڏسئون ڇا ڇا،
لڇئون ڪيڏو، ڪڇئون ڇاڇا،
ادا تنهنجا، ابا تنهنجو،
اُنهن جي ڀر سُتل توکي،
اکيون ڪٿ سڀ ڏسي سگهنديون،
مگر سر سان ڪفن اوڙهي،
اسان کي هاڻ اچڻو آ،
حقن خاطر، وطن خاطر،
وري ڪنهن باهه پچڻو آ،
رسم تنهنجي رکي جاري،
سدا سر گهور ڪرڻو آ،
اسان کي سنڌ ساريءَ لئه،
ڀٽائيءَ ڀونءِ پياريءَ لئه
اڃان ڪرڻا ڪشالا هن،
هٿن ۾ ڏس مشعالا هن،
چپن تي تنهنجا نعرا هن،
سوين گوليون، هلن گولا،
زمين بڻجي وڃي شعلا،
شهيدن جو ڇڏيل رستو،
وٺي واپس نه ورڻو آ،
اڃان اڳتي، اڃان اڳتي،
جتي ڪوفين، قطارون هن،
يزيدي ڪي پچارون هن،
ڪٽي سي ڪنڌ هلڻو آ،
رسي منزل نه رڪڻو آ،
وري اڳتي، اڃان اڳتي،
مگر ڪڏهين؟ مگر ڪڏهين؟
اهو هڪ سوال ٽوڪي ٿو،
ڪجي ڇا حال روڪي ٿو،
مليو جو مال روڪي ٿو،
اڃان ٻئي سال! ڀونڪي ٿو،
ڪڏهن بدلا نه ورتاسين،
وڃي آمر سان پرتاسين،
ادي بي بي! ادي پنڪي!
ڪري تون معاف ئي ڇڏجان،
اسان مردن، شهيدن جا،
هميشه کان ئي وارث هون،
رهيو بس روڄ راڙو آ،
ڪرڻ کان ڪجهه اياڻا هون،
ادي بي بي! ادي پنڪي!
ڪري تون معاف ئي ڇڏجان،
ڪري تون معاف ئي ڇڏجان.