چوان ڪيئن، توکان سوا جي سگهان ٿو!
کَڻن خواب ڪيڏا، ٿَڪل نيڻ آهن،
زماني جي لئه هي، ستل نيڻ آهن،
رڳو رت ڦڙن سان، ڀنل نيڻ آهن،
اڃان ڀي دڳن ۾، کتل نيڻ آهن،
اسان جون، نگاهون، اسان جون ته ناهن،
اوهان کي پَسن ٿيون، اوهان کي پسان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
سدا عڪس تنهنجو اکين ۾ رَهي ٿو،
ڏئي روز يادون ڊهي ٿو، ٺهي ٿو،
تتل سج جيان ڄڻ چڙهي ٿو، لهي ٿو،
مگر من به پاڳل هي سڀ ڪجهه سهي ٿو،
سوا عڪس تنهنجي، نه ٻيو عڪس ترسيو،
ڪتابي آ چهرو، پڙهان ٿو، لکان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
مِٽيءَ نقش سارا مٽايا ڪٿي ها،
هوا راز پنهنجا ٻڌايا ڪٿي ها،
هي پنهنجا قدم ها، پَرايا ڪٿي ها،
اسان اک ۾ بادل لڪايا ڪٿي ها،
تتل ريت ساري، اڃان پنڌ جاري،
سدا غم جي چادر، لپيٽيون وتان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
چوين جي، حنا ڪا، هٿن تي سجائي،
ڦِڪي مرڪ مرڪون، چپن تي سجائي،
اکر خودڪشي جا، خطن تي سجائي،
ڪنڊن جي ڪفن کي، بدن تي سجائي،
ڪري سڀ سگهون ٿا، وسارڻ بنا ٻيو،
غمِ هجر ۾ پر، روئان ٿو کلان ٿو،
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
ڪي وکريل پنا، ياد ۽ بند ڪمرو،
کليل هٿ، حنا، ياد ۽ بند ڪمرو،
ٽٽل آئينا، ياد ۽ بند ڪمرو،
مليا تو بنا، ياد ۽ بند ڪمرو،
رهي ڪاغذن سان رڳو راند پنهنجي،
کڻي سڀ پراڻا، لکيل خط پڙهان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
پري ٿي رهڻ ڏي نه تصوير تنهنجي،
لکان جي، لکڻ ڏي نه تصوير تنهنجي،
ڇڪي ٿي، ڇنڻ ڏي نه تصوير تنهنجي،
چوان ڪجهه، چوڻ ڏي نه تصوير تنهنجي،
عجب آ ڪشش تنهنجي چهري ۾ جانان!
ڏسان ٿو، ڇهان ٿو، کڻان ٿو، چمان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
عبادت ۾ ڳوڙها رهيا هن جبين تي،
ڀلي نيڻ سجدو ادا ڪن زمين تي،
نه ڪاوڙ ٿي سونهين، ڪا چهري حسين تي،
ڪري ڏس، يقين تون به منهنجي يقين تي،
رکيو سر، ڪڏهن ڪين، سجدن کان ٻاهر،
دنيا عشق جي ۾ سدا گم رهان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
نه پڇ تون، ته ڇاڇا، مليا عيد تي ها،
گهڻائي تماشا، مليا عيد تي ها،
رڳو غم جا پاڇا، مليا عيد تي ها،
اميدن جا لاشا، مليا عيد تي ها،
ڀلا ڪنهن جي اک ۾ ڪنڊو ٿي رهان ڇو،
ڪنڊو هان، ڪنڊي کي، ڪنڊو ٿي چڀان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
دماغي رڳون، قيد خانو لڳن ٿيون،
خيالي خنجرٿي، نشانو لڳن ٿيون،
حقيقت لڳن ٿيون، فسانو لڳن ٿيون،
ڀَڀڙ باهه ڀر، آشيانو لڳن ٿيون،
حواسن مٿان ٿي، رهي سوچ حاوي،
پکي پَر پٽيل، دائري ۾ رهان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
جليون روز آهون به سگريٽ ۾ هن،
لڀيون جي نه راهون به سگريٽ ۾ هن،
اسان جون نگاهون به سگريٽ ۾ هن،
مليون بس پناهون به سگريٽ ۾ هن،
ڪڏهن اوچتو ٿو، ڏسان تنهنجو چهرو،
ڪڏهن پاڻ دونهين ۾ اُڏندي ڏسان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
ڪٿي پين ڪاغذ رکي گم ٿيا هون،
غزل ڪي اڌورا لکي گم ٿيا هون،
ڏسي سونهن تنهنجي سکي! گم ٿيا هون،
مليو چاهه اهڙو چکي گم ٿيا هون،
وٺن سئو جنم کان، جنم ٿيون اميدون،
مٺي! هر جنم ۾، اهو ئي چوان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
تِکن تيز گهاوَن، جي هر گام بارش،
وسي ڀل اکين مان صبح و شام بارش،
ڏئي جيئن، اسان تي، نه الزام بارش،
نه اهڙي پوي ڪنهن تي بدنام بارش،
ڀنل پاند هر هر، ڏسي ڪيئن سگهبا،
پري توکان خود کي، ڪري سڀ سهان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
وري چَپ ڏندن ۾، ڏئي خط پڙهين ٿي!
وٺي ڪنڊ هڪڙي، لڪي خط پڙهين ٿي!
سهيلين کان چوري چمي خط پڙهين ٿي!
ڪڏهن ڀي “نه پڙهنديس” چئي خط پڙهين ٿي!
چوين ٿي وساريان، چئي، ڇو رني آن؟
چري! چاهه پنهنجو، امر آ، مڃان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
رَسين جي نه، رب کان رهائي گهران مان،
سزا کان اڳي ٿو صفائي گهران مان،
ڪٿي ٿو، خدا کان، خدائي گهران مان،
ڀلا ڪيئن ايڏي، جدائي گهران مان،
پئي باک ڦٽندي، پئي آس لڇندي،
پيو جيءُ جهرندو، نه جيتر مران ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!
ڇڏيون سين رهائي اکيون مئڪدي ۾،
دنيا کان لڪائي رکيون مئڪدي ۾،
اڃان ڀي اُڃاريون، بکيون مئڪدي ۾،
سٽون ڪنهن الائي لکيون مئڪدي ۾،
“اوهان جي نگاهن بنا هاڻ جانان!
پيئان ٿو، جيئان ٿو، جيئان ٿو، پيئان ٿو.”
چوان ڪيئن، توکان سِوا جي سگهان ٿو!
رهي ٿي چپن تي ڪٿي مرڪ ‘ساجد’،
ڏيون ٽهڪ ٿا جي ڪرن لڙڪ ‘ساجد’،
کڻي زلف سرها ڇهي مهڪ ‘ساجد’،
وٺي وهه وٽيون ڪي ڀري سرڪ ‘ساجد’،
غمن جي چمن ۾ وفائون جلن ٿيون،
ٿيون ڇا، خطائون، پُڇان ٿو لڇان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!