چوي ٿي دنيا، گناهه ۾ هون.
اسان ته تنهنجي نگاهه ۾ هون.
وٺي هلياسين نه ڪنهنجي آڱر،
تڏهن ازل کان ئي راهه ۾ هون.
الله پنهنجي اندر ۾ آهي،
اسان به شايد الله ۾ هون.
تَرار ڪر ڀل، اُڀي زمانا!
پيار جي خود، پناهه ۾ هون.
رهيو نه وس ۾ وجود پنهنجو،
الائي ڪنهنجي صلاح ۾ هون.
جدا غمن کان ڪري نه سگهندين،
اسان ازل کان نڪاح ۾ هون.
ٿِڙيا نه ‘ساجد’ قدم ڪڏهن ڀي،
نگاههَ ڪر ڏس نباهه ۾ هون.