ڪئن راند ڪندي هوءَ،
دل جي آڳر ۾،
ويئي ياد ڇڏي.
پنهنجو نانءُ لکي،
ڪوري ڪاڳر ۾،
ويئي ياد ڇڏي.
ڪانهي ڪا ڪشتي،
گهري ساگر ۾،
ويئي ياد ڇڏي.
ساهه سڳنڌ ڀريا،
اوتي ڀاڪر ۾،
ويئي ياد ڇڏي.
سڀ ڪجهه ساڻ کڻي،
‘ساجد’ آخر ۾،
ويئي ياد ڇڏي.
شاعري
سمبارا
هي ڪتاب خوبصورت شاعر، ليکڪ ۽ پبلشر ساجد سنڌيءَ جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
ساجد منهنجي انهن دوستن مان آهي جن وٽان اڻ ميو پيار ۽ پنهنجائپ ملي آهي، هو موٽ ۾ صرف هڪ مُرڪ گهرندو آهي. ماٺيڻي پر تخليق ۽ لکڻين ۾ ساگر جهڙي گهرائي رکندڙ ساجد سنڌيءَ وٽ مُرڪن جا خزانا آهن. سندس لکڻين ۽ شاعريءَ ۾ ڪشش آهي، هن جي قلم ۾ جنبش آهي. ساجد سراپا جدوجهد ۽ محبت آهي. سندس هي ڪتاب ان جو ثبوت آهي. منهنجي دوست هجڻ ناتي متان مان سندس تعريف ئي لکان پر هي تخليقون ۽ هي ڪتاب ان جا شاهد آهن.
ساجد منهنجي انهن دوستن مان آهي جن وٽان اڻ ميو پيار ۽ پنهنجائپ ملي آهي، هو موٽ ۾ صرف هڪ مُرڪ گهرندو آهي. ماٺيڻي پر تخليق ۽ لکڻين ۾ ساگر جهڙي گهرائي رکندڙ ساجد سنڌيءَ وٽ مُرڪن جا خزانا آهن. سندس لکڻين ۽ شاعريءَ ۾ ڪشش آهي، هن جي قلم ۾ جنبش آهي. ساجد سراپا جدوجهد ۽ محبت آهي. سندس هي ڪتاب ان جو ثبوت آهي. منهنجي دوست هجڻ ناتي متان مان سندس تعريف ئي لکان پر هي تخليقون ۽ هي ڪتاب ان جا شاهد آهن.
- 4.5/5.0
- 6916
- 919
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ساجد سنڌي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- پنهنجي پاران
- پياس جي ريکا (مهاڳ)
- ساجد ۽ سمبارا جو سنگم
- منهنجو ويساهه
- شاعري
- نيڻَ نَديءَ ۾ رَقصان پاڇا...
- ابتدا ۽ انتها، فُٽ پاٿ تي،
- من ته بدن ۾ سڏڪي ٿو،
- اوهان ۽ اسان، ڪاغذ جو رشتو،
- جيءُ ڪيڏو جُهري ٿو بارش ۾،
- وري لهي بدن مٿان، پَٽي ڪَٽي وڍن پيا،
- زندگيءَ کان گلاب ڇني ورتا هن.
- تو جي هَٿن سان رکيا،
- او کَجِين جي شهر واري ڇوڪري!
- نيڻ تنهنجا آسمان جو سوجهرو،
- ڏات خنجر، ڌار آهي شاعري،
- سوچَ اُٿاهَه سمنڊ ۽، اندر ساڳي آس،
- نيڻَ مسجود تو درَ دعا عيد تي،
- سجايون ڪنهن اميدن جون، مزارون منهنجي نيڻن ۾،
- انصاف جي اکين تان ڪاري پٽي ته کوليو،
- روئن رت ڦڙا اکيون ڇو نه پنهنجون،
- پيار اسان پاتو.
- ادي پنڪي!
- ڪائي آرزو ڪيان ٿو.
- رات ڏِٺا سَپنن ۾ شيشا،
- سونهن کي سجدو ڪجي، ڪافر ٿجي،
- پاڻ کي مون گهڻو سمجهايو، پنهنجي تعاقب ۾.
- دل ته تنهنجي چاهه ۾ گم ٿي وئي،
- اسان جي آس جي ريکا،
- روح روڳي نه ساڻو ٿيو،
- زميني ڪٿائون، زمانو ڇا ڄاڻي.
- عشق ۾ جنون چاهي ٿي.
- تنهنجو عڪس ڏٺم!
- لڳي ٿو وري ڪو وڇوڙو وڍيندو!
- لڙڪ ڇوليون، تون ۽ مان،
- بَس ڪارا وارَ وِکيري ڇَڏ،
- اڄ هٿن ۾ آرسي ناهي رهي،
- لِڪائي مُٺ ۾ آڌيءَ کي،
- پُهتا آڌيءَ رات جو،
- چوي ٿي دنيا، گناهه ۾ هون.
- ڪنهن ته تحفو ڏنو ڪفن جهڙو،
- لاڏلا هِن، سُکن ۾ پَليا،
- قاتلن جي قهر کان، ڪانئر لِڪا ڪنهن ڪنڊ ۾،
- حَسين غم کي، ڀري ڀاڪر، جيئون ٿا پيا.
- ڌرتي ساري سُڃ،
- خدا در ڪا دستڪ نئين ڳالهه ناهي
- چَون ٿا اسان کان رُٺي آ ڪراچي،
- هي سفر زندگيءَ جو کُٽو آ قبر تي،
- سرمئي ڪنهن شام وانگر ٿي لڳي،
- تنها سمونڊ، لهرون ۽ مان،
- اڄ ڪي ڳوڙها رٺل آهن،
- پر اڃان دِل پٿر، خاموش آ.
- لاءِ سيني وري، موت!
- اسان جڏهن ڀي قرار ڳوليو،
- روز لکي خط ڦاڙي ڇڏجان،
- ڇيرِ ٽوڙيندي ناچڻي ٿي وڃي،
- ڀريل ڪشڪول نيڻن جا، اڃان ڳوڙهن جا ڳاڙها رنگ،
- هٿ دعا لئه کڄيل، اُڀ تي نظرون کُتل،
- ٻولي سمجهه کڻي....!
- چوان ڪيئن، توکان سوا جي سگهان ٿو!
- زندگيءَ ۾ ڪنهن حسينا کي ڏٺم،
- چنڊ مرڪي لِڪيو، بادلن وچ ۾.
- گهايل دل جي ڌڙڪ ۽ مان،
- اکيون دشمن به ٿي پونديون،
- زندگي جو اوپري ٿيندي وئي،
- ڇو پيو ڀٽڪين زمانا! وٺ ضرورت جو سبق،
- خدا به غم ڏنو خوشيءَ ۾.
- ٽٽل خواب شيشا نه جوڙي سگهون ٿا.
- بکئي، پيٽ، پياسن چپن جون دعائون،
- ڇِڳيون ڄاڻ تانگهون، اِجهو آيو طوفان،
- ڪئن راند ڪندي هوءَ،
- اچو ديس تان پاڻ واري هلون.
- نه دشمن اسان جا نه ڪي يار آهيو.
- ڪِٿي نه ملندو مثال جانان!
- بيوفا ڪنهن يار وانگي،
- کڻي گل هٿن ۾ هوا ڪا ته ايندي،
- هر خوشي مون کان کسي ٿئي، اي خوشي تو ڇا ڏنو،
- تون نه کڻجان راهه تان پٿر،
- قطعا
- اي حسينا کڻي جلوا، موٽي وڃ.
- وري وقت تنهنجا حوالا ڏنا هن،
- کڻو اَبرو، وڍيو انگڙا، اسان جي دل اُهائي آ،
- راهه ڀُلجي پيا ريل ۾،
- ڇارسو چاندني آ،
- سوچ بيمار ۽ زندگي زخمي،
- قطعا
- چئه جِتان، هليو وڃان،
- موت کي چئه آزمائي، آ.
- ٻن هَٿن ۾ چنڊ آ،
- پيار مان پيار جا، ڇو حصا ٿو ڪري،
- لاهه چادر درد جي تون، ڪا گهڙي مرڪي ته پئه،
- ڪيان ٿو، هر سزا پاڻ ڏي،
- ميرا ٿيا ماڻهن جا پردا،
- مان ته پنهنجي يار کي ڳوليان پيو،
- قطعا
- دل جي کولڻ کڙڪي اُٿي آ،
- اکڙين مان حجاب گم ٿي ويا،
- رات ڪنهن سان گفتگو ٿي فون تي،
- قطعا
- ٿي عيان زندگيءَ جي ڪٿا،
- دامن ڀِڳل، ياد نه ڪر،
- درد تنهنجا پنهنجو ڪفن ڪيم،
- پاڻ ڪيڏو ٿا روليو شهر ۾،
- قطعا
- يار! ملندي زندگي، نيڻن جي نيري سمنڊ ۾،
- هو هليو ويو موت کي ڳل لائي،
- ڄاڻ ٽڪرا ٿيس، ديد- تلوار ۾،
- ڪجهه ته منهنجي به ٿي زندگي،
- رايا ۽ ٻه اکر
دل جي آڳر ۾،
ويئي ياد ڇڏي.
پنهنجو نانءُ لکي،
ڪوري ڪاڳر ۾،
ويئي ياد ڇڏي.
ڪانهي ڪا ڪشتي،
گهري ساگر ۾،
ويئي ياد ڇڏي.
ساهه سڳنڌ ڀريا،
اوتي ڀاڪر ۾،
ويئي ياد ڇڏي.
سڀ ڪجهه ساڻ کڻي،
‘ساجد’ آخر ۾،
ويئي ياد ڇڏي.