ڄاڻ ٽڪرا ٿيس، ديد- تلوار ۾،
در ورائي وري ٿي ڏسي ڏار ۾.
مون ته تنهنجي هٿن کي ڇهڻ ٿي گهريو،
توته اوتي ڇڏيو، خوامخوا پيار ۾،
ايئن منهنجي اکين کان نه اوجهل ٿجان،
ٺوڪرون ٿو ڏسان، گم ٿيل ٻار ۾.
چوڏسا پيار جو سمنڊ ڇوليون هڻي،
نيڻ ٻوٽي ڇڏيا، سونهن سنسار ۾،
خوش گذاريون پيا، ٻئي انهي راز۾،
“جيت تنهنجي سدا!، مان سدا هار ۾”
پوءِ ‘ساجد’ اوهان کان پري ڇو ٿئي!
ٿورڙي رس ڀريو، يار گفتار ۾.