چَون ٿا اسان کان رُٺي آ ڪراچي،
وري اڄ اُماڻي چِٺي آ ڪراچي.
اسان جي نگاهن جو محور سدائين،
نه پڇ تون ته ڪيڏي مِٺي آ ڪراچي.
ويو روح نڪري نه، نڪري سگهينءَ تون،
ڏني ئي ڪٿي مون، پُٺي آ ڪراچي.
گهٽيون، روڊ، رستا ٿيا رت ۾ ڳاڙها،
هٿان قاتلن جي ڪُٺي آ ڪراچي.
چوي دل ٿي گُل سان، وري گڏ گهمڻ لئه،
ٿيا ورهه هِن جو ڏٺي آ ڪراچي.
اڪيلو به ڪيسين گذاريندين ‘ساجد’،
پرينءَ کي به هيڪر وٺي آ ڪراچي.