ڪيان ٿو، هر سزا پاڻ ڏي،
نه سمجهي هو، خطا پاڻ ڏي.
ضرورت هِت نه آ جي اگر،
گُهرائي وٺ خدا! پاڻ ڏي.
وري غم نت نوان ڪي کڻي،
وڌي آئي هوا پاڻ ڏي.
ڌڪاري درد! توکي جي جڳ،
چڱو اچجان ڀلا پاڻ ڏي.
خبر آ ته هو، زهر ٿو گڏي،
ڀلي ڏي پر دوا پاڻ ڏي.
اسان کان غم نشانيون ڏئي،
خوشيون ڪر سڀ مٺا پاڻ ڏي.
چوي ٿو آزمائي ڏسان،
وفا ڪر، بيوفا! پاڻ ڏي.
ڇڏي ڏي ميڻ جان ٿو ڳران،
نه ڪر ‘ساجد’ صفا پاڻ ڏي.