چنڊ مرڪي لِڪيو، بادلن وچ ۾.
آس تڙپي لُڇي، فاصلن وچ ۾.
نيٺ ٻڏندي رهي ناو الفت سندي،
تنهنجي نيڻن جي ٻن، ساحلن وچ ۾.
سچ به سوليءَ جي زينت هو بڻجي ويو،
ٽهڪ ڪوڙي ڏنا، عادلن وچ ۾.
سڀ وچن واعدن، جو ٿيو ڀورا ڀرم،
توکي کلندي ڏٺم، قاتلن وچ ۾.
ڊائري مون جو ‘ساجد’، پڙهي هن جي اڄ،
نانءُ پنهنجو ڏٺم، پاڳلن وچ ۾.