وري وقت تنهنجا حوالا ڏنا هن،
اسان کي صرف نيڻ آلا ڏنا هن.
ٿيو ڇا جو لفظن ۾ ٽانڊا رکيا مون،
اوهان ئي چپن کي ته تالا ڏنا هن.
بُکيا ٻار چنبڙي وڃن ڄڻ ته هر هر،
اڙي نينهن! غم تو نرالا ڏنا هن.
اچي ڏس ڀٽائي، سچل، شيخ، سامي،
سوين توکي ڌرتيءَ نالا ڏنا هن.
اسان نيڻ تنهنجا چپن سان ڇُهيا پئي،
۽ تو زلف ابروءَ جا ڀالا ڏنا هن.
اڙِي او درنده! تو ڪنهن کي ٻچن جا،
ڪٽي ڪن هٿن ۾ ڪي والا ڏنا هن.
ويا هن انڌيرن ۾ اڇلي اُهي ئي،
جنهين کي به ‘ساجد’ اُجالا ڏنا هن