قطعا
موت تماشا، ساڻ کڻي وڃ!
نيڻن جهولي خالي ڪر، يا،
سپنن-لاشا ساڻ کڻي وڃي!
چپ سُڪل، ڪپڙا چتيون،
ڪجهه کنيو انسانِ هو.
ڪنهن چيو ڪا سِرَ هئس،
ڪنهن چيو قرآن هو.
نه ئي پاڻ ڀڻڪيو، نه ئي مون پچاريو،
چپن جي حرارت کان ٿورو پري هون.
ٿئي ٿو زمانو به حائل ڪجي ڇا؟
جو شڪوه شڪايت کان ٿورو پري هون.
مون هنئي ٻارن جي ٻولي،
جڳ تماشو، حيرت آهيان.
نانءُ منهنجو غربت آ، ۽
مان سراپا غيرت آهيان
اماوس جون راتيون، سمهن نيڻ ڪٿ ٿا،
اکيون مڌ جا پيالا، لڳن ٿيون سڀن کي.
پياسن چپن جون صدائون ٻڌون ٿا،
اڃان ڪي ڪٿائون، سڏن ٿيون سڀن کي.
جدائي کان وڌ ٿي ويا ڏک، ڪجي ڇا؟
وڍي ٿي بدن کي رڳو بک، ڪجي ڇا؟
گلابي گلن جي به هٻڪار ٿئي شل.
ڪٿان من ڪي ماڻي وٺون سک ڪجي ڇا؟