درد تنهنجا پنهنجو ڪفن ڪيم،
زندگي جي لحد ۾ دفن ڪيم.
ياد ديوار ته من مڪان آ،
سوچ جيون سندي صحن ڪيم.
ماربو جي پيو موت مارڻو،
پاڙبو جو توسان وچن ڪيم.
ها چيائين افسوس جو پرين!
ڪين گيسو تولئه گگن ڪيم.
پيار جا گل مرجهائجي ويا،
بس خزان ئي دل جو چمن ڪيم.
ڪيئن وسرن ڳوڙها، هجرگهڙي،
بات، ڀاڪر، بوسا بدن ڪيم.
چنڊ ‘ساجد’ سَوَ ياد جا کڙيا،
پوبه جاري شعر و سخن ڪيم.