ڏات خنجر، ڌار آهي شاعري،
ڪا ڪويءَ ڪوڪار آهي شاعري.
لفظ سارا تو جيان معصوم ها ،
مون نپايا ٻار، آهي شاعري.
مان تتل هان ريت جو راهي مگر،
راهه ۾ ڇڻڪار آهي شاعري.
سوچ تنهنجيءَ ۾ عجب ميٺاڄ آ،
ڄڻ ته ماکيءَ لار آهي شاعري
تنهنجي چپڙن ساڻ جا جهونگارجي،
ڪين ٿي سا يار! آهي شاعري.
سنڌ! تنهنجي سينڌ جو سندور آ،
غير لئه ڦٽڪار آهي شاعري.
چؤطرف هن عڪس ساڳيا رقص ۾،
“ڄڻ پرينءَ جي سار آهي شاعري”
هر سبق ‘ساجد’ ڪچو رهجي ويو،
ماستر جي مار آهي شاعري.