بَس ڪارا وارَ وِکيري ڇَڏ،
دل ٽٽندي کِلندي ڀوري ڇڏ.
ڏي موکي! وِهه جا ڍُڪ ڀريان،
سڀ پنهنجون مٽڪيون سوري ڇڏ.
جئن ڦٿڪان تنهنجي ٻانهن ۾،
جِي، جان جسم کي جهوري ڇڏ.
ڇو ايڏا اکين ۾ تجلا ٿئي،
ڪجهه پنهنجو پاڻ به گهوري ڇڏ.
ٿو در صدين کان کڙڪايان،
ڪر هستي هڪ، ڪنهن ٿوري ڇڏ.
هن راهه مسافر ڀٽڪيل کي،
اي بادِ صبا، ڄامشوري ڇڏ.