خدا در ڪا دستڪ نئين ڳالهه ناهي
خدا ٻُڪ خوشين جا ڀري ڇو نه ڏي ها،
خدا در ڪا دستڪ نئين ڳالهه ناهي.
ادب جي افق جا اي روشن ستارو!
اسان سڀ ٿا ڄاڻون اوهان جي چپن تي،
ڪري رقص مرڪون ٿڪيون ڇو نه آهن،
رُڳو اڄ گلابن جي برسات ناهي،
نه ئي ڪجهه گهڙين جي ملاقات آهي،
ڊگهو طئه سفر زندگيءَ جو آ ڪرڻو،،
تڏهن شام ڳاڙهو ڍڪي ويس آئي،
ٿي احساس جي چؤڏسا روشنائي،
حياتي هٿن ۾ حنا ڇو نه لائي،
اميدن جي ٻيڙي ڪناري رسي آ،
وفائن جا هر هر پئي گيت ڳائي،
بهارن جا موسم بڻي شبنمي آ،
خدا ٻُڪ خوشين جا ڀري ڇو نه ڏي ها.
اوهان پاڻ مرڪون ورهايون ونڊيون هن،
۽ احساس جڳ جا اکين ۾ سمائي.
گهڻيءَ دير پيڙيو ۽ ڀوڳيو به آهي.
اسان ڀي جُڳن کان دعائون پنيون هن،
خدا در ڪا دستڪ نئين ڳالهه ناهي.
اوهان لئه دعائن جي سايي ۾ رهندي،
اسان اڄ خدا کان اڃان ڪجهه گهرون ٿا،
“ڪري شل خوشين کان نه اوجهل اوهان، کي.
سفر در سفر مشڪلاتون نه ڏي شل
سدا مُک تي مرڪن جا رابيل ٽيڙي
ڪري سگهه عطا ڪجهه اڃان ڀي لکڻ جي
۽ سپنا به ساڀيان سندو ويس پائن”
ادب جي افق جا اي روشن ستارو!
خدا در ڪا دستڪ نئين ڳالهه ناهي،
خدا ٻُڪ خوشين جا ڀري ڇو نه ڏي ها.
[i]*ادبي جوڙي مشتاق بخاري ۽ ساجده جبين کي زندگي جي نئين سفر تي ڀيٽا
[/i]