کڻي گل هٿن ۾ هوا ڪا ته ايندي،
نه جي هوءَ پهتي صدا ڪا ته ايندي.
ڇُهي سرخ اکيون، ڀنيون آڱريون هن،
اُگهي رت ڦڙا آشنا، ڪا ته ايندي.
وري رات مقتل جي ڀر ۾ گذاري،
ملي شل مسيحا شفا ڪا ته ايندي.
ڪجان غم نه وڪرو، خوشين جي شهر ۾،
چريو آ چوي ٿو، بها ڪا ته ايندي.
اسان جون نگاهون اڃان منتظر هن،
اڱڻ اوچتو ڄڻ گهٽا ڪا ته ايندي.
نمازِ محبت به ڪئي گڏ ادا آ،
جهليو ٻُڪ خدا در، دعا ڪا ته ايندي.
وري مئڪدي ۾ ڪيو شور رندن،
چميا نيڻ تنهنجا، سزا ڪا ته ايندي.
چئو يار ‘ساجد’ کي، غم ڪجهه کڻي وڃ،
نه ڀلجي به سوچي، وفا ڪا ته ايندي