قطعا
ڏسو مڙس منهنجو، سَڀن کان جدا آ.
رڳو سور هُن جا سهان روز پوءِ به،
چون ٿا هو تنهنجو مجازي خدا آ.
رتي رُسامو نه ٿئي، ڪٿان ڪوڪ ڇو اُٿي،
اڙي عقل جا گُٿل، ڀلا ائين ڇو نه ٿئي!
نه رات ۾ شور ٿئي، نه سانت ۾ ڪو سمهي،
پٿر ٻڌون پيٽ سان، پاڻ کان سو نه ٿئي.
پڙاڏا ڌماڪن جا، گونجي اُٿن ٿا،
حَياتي به اوڙهيا ڪپڙا ڪفن جا.
اهي پاڻ ڄاڻي ڪٿي پئه سگهيا، هي،
بَمن جا ٽُڪر ها، يا پنهنجي بَدن جا.
درد-ٽڪرن کي سهيڙي ٿي اچي.
رات پنهنجا پَرَ پکيڙي ٿي اچي.
پيار جي پرخار رستي، هيکلي!
ڪا ڳهيلي پاڻ ميڙي ٿي اچي.