روئن رت ڦڙا اکيون ڇو نه پنهنجون،
اَجها ٿي اباڻا، ته بلڊوز ويا هن.
نئين ڳالهه ناهي، هي ٻيٽن جو وڪرو،
اسان کان کسيا حق، هر روز ويا هن.
شاعري
سمبارا
هي ڪتاب خوبصورت شاعر، ليکڪ ۽ پبلشر ساجد سنڌيءَ جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
ساجد منهنجي انهن دوستن مان آهي جن وٽان اڻ ميو پيار ۽ پنهنجائپ ملي آهي، هو موٽ ۾ صرف هڪ مُرڪ گهرندو آهي. ماٺيڻي پر تخليق ۽ لکڻين ۾ ساگر جهڙي گهرائي رکندڙ ساجد سنڌيءَ وٽ مُرڪن جا خزانا آهن. سندس لکڻين ۽ شاعريءَ ۾ ڪشش آهي، هن جي قلم ۾ جنبش آهي. ساجد سراپا جدوجهد ۽ محبت آهي. سندس هي ڪتاب ان جو ثبوت آهي. منهنجي دوست هجڻ ناتي متان مان سندس تعريف ئي لکان پر هي تخليقون ۽ هي ڪتاب ان جا شاهد آهن.
ساجد منهنجي انهن دوستن مان آهي جن وٽان اڻ ميو پيار ۽ پنهنجائپ ملي آهي، هو موٽ ۾ صرف هڪ مُرڪ گهرندو آهي. ماٺيڻي پر تخليق ۽ لکڻين ۾ ساگر جهڙي گهرائي رکندڙ ساجد سنڌيءَ وٽ مُرڪن جا خزانا آهن. سندس لکڻين ۽ شاعريءَ ۾ ڪشش آهي، هن جي قلم ۾ جنبش آهي. ساجد سراپا جدوجهد ۽ محبت آهي. سندس هي ڪتاب ان جو ثبوت آهي. منهنجي دوست هجڻ ناتي متان مان سندس تعريف ئي لکان پر هي تخليقون ۽ هي ڪتاب ان جا شاهد آهن.
- 4.5/5.0
- 6916
- 919
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ساجد سنڌي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- پنهنجي پاران
- پياس جي ريکا (مهاڳ)
- ساجد ۽ سمبارا جو سنگم
- منهنجو ويساهه
- شاعري
- نيڻَ نَديءَ ۾ رَقصان پاڇا...
- ابتدا ۽ انتها، فُٽ پاٿ تي،
- من ته بدن ۾ سڏڪي ٿو،
- اوهان ۽ اسان، ڪاغذ جو رشتو،
- جيءُ ڪيڏو جُهري ٿو بارش ۾،
- وري لهي بدن مٿان، پَٽي ڪَٽي وڍن پيا،
- زندگيءَ کان گلاب ڇني ورتا هن.
- تو جي هَٿن سان رکيا،
- او کَجِين جي شهر واري ڇوڪري!
- نيڻ تنهنجا آسمان جو سوجهرو،
- ڏات خنجر، ڌار آهي شاعري،
- سوچَ اُٿاهَه سمنڊ ۽، اندر ساڳي آس،
- نيڻَ مسجود تو درَ دعا عيد تي،
- سجايون ڪنهن اميدن جون، مزارون منهنجي نيڻن ۾،
- انصاف جي اکين تان ڪاري پٽي ته کوليو،
- روئن رت ڦڙا اکيون ڇو نه پنهنجون،
- پيار اسان پاتو.
- ادي پنڪي!
- ڪائي آرزو ڪيان ٿو.
- رات ڏِٺا سَپنن ۾ شيشا،
- سونهن کي سجدو ڪجي، ڪافر ٿجي،
- پاڻ کي مون گهڻو سمجهايو، پنهنجي تعاقب ۾.
- دل ته تنهنجي چاهه ۾ گم ٿي وئي،
- اسان جي آس جي ريکا،
- روح روڳي نه ساڻو ٿيو،
- زميني ڪٿائون، زمانو ڇا ڄاڻي.
- عشق ۾ جنون چاهي ٿي.
- تنهنجو عڪس ڏٺم!
- لڳي ٿو وري ڪو وڇوڙو وڍيندو!
- لڙڪ ڇوليون، تون ۽ مان،
- بَس ڪارا وارَ وِکيري ڇَڏ،
- اڄ هٿن ۾ آرسي ناهي رهي،
- لِڪائي مُٺ ۾ آڌيءَ کي،
- پُهتا آڌيءَ رات جو،
- چوي ٿي دنيا، گناهه ۾ هون.
- ڪنهن ته تحفو ڏنو ڪفن جهڙو،
- لاڏلا هِن، سُکن ۾ پَليا،
- قاتلن جي قهر کان، ڪانئر لِڪا ڪنهن ڪنڊ ۾،
- حَسين غم کي، ڀري ڀاڪر، جيئون ٿا پيا.
- ڌرتي ساري سُڃ،
- خدا در ڪا دستڪ نئين ڳالهه ناهي
- چَون ٿا اسان کان رُٺي آ ڪراچي،
- هي سفر زندگيءَ جو کُٽو آ قبر تي،
- سرمئي ڪنهن شام وانگر ٿي لڳي،
- تنها سمونڊ، لهرون ۽ مان،
- اڄ ڪي ڳوڙها رٺل آهن،
- پر اڃان دِل پٿر، خاموش آ.
- لاءِ سيني وري، موت!
- اسان جڏهن ڀي قرار ڳوليو،
- روز لکي خط ڦاڙي ڇڏجان،
- ڇيرِ ٽوڙيندي ناچڻي ٿي وڃي،
- ڀريل ڪشڪول نيڻن جا، اڃان ڳوڙهن جا ڳاڙها رنگ،
- هٿ دعا لئه کڄيل، اُڀ تي نظرون کُتل،
- ٻولي سمجهه کڻي....!
- چوان ڪيئن، توکان سوا جي سگهان ٿو!
- زندگيءَ ۾ ڪنهن حسينا کي ڏٺم،
- چنڊ مرڪي لِڪيو، بادلن وچ ۾.
- گهايل دل جي ڌڙڪ ۽ مان،
- اکيون دشمن به ٿي پونديون،
- زندگي جو اوپري ٿيندي وئي،
- ڇو پيو ڀٽڪين زمانا! وٺ ضرورت جو سبق،
- خدا به غم ڏنو خوشيءَ ۾.
- ٽٽل خواب شيشا نه جوڙي سگهون ٿا.
- بکئي، پيٽ، پياسن چپن جون دعائون،
- ڇِڳيون ڄاڻ تانگهون، اِجهو آيو طوفان،
- ڪئن راند ڪندي هوءَ،
- اچو ديس تان پاڻ واري هلون.
- نه دشمن اسان جا نه ڪي يار آهيو.
- ڪِٿي نه ملندو مثال جانان!
- بيوفا ڪنهن يار وانگي،
- کڻي گل هٿن ۾ هوا ڪا ته ايندي،
- هر خوشي مون کان کسي ٿئي، اي خوشي تو ڇا ڏنو،
- تون نه کڻجان راهه تان پٿر،
- قطعا
- اي حسينا کڻي جلوا، موٽي وڃ.
- وري وقت تنهنجا حوالا ڏنا هن،
- کڻو اَبرو، وڍيو انگڙا، اسان جي دل اُهائي آ،
- راهه ڀُلجي پيا ريل ۾،
- ڇارسو چاندني آ،
- سوچ بيمار ۽ زندگي زخمي،
- قطعا
- چئه جِتان، هليو وڃان،
- موت کي چئه آزمائي، آ.
- ٻن هَٿن ۾ چنڊ آ،
- پيار مان پيار جا، ڇو حصا ٿو ڪري،
- لاهه چادر درد جي تون، ڪا گهڙي مرڪي ته پئه،
- ڪيان ٿو، هر سزا پاڻ ڏي،
- ميرا ٿيا ماڻهن جا پردا،
- مان ته پنهنجي يار کي ڳوليان پيو،
- قطعا
- دل جي کولڻ کڙڪي اُٿي آ،
- اکڙين مان حجاب گم ٿي ويا،
- رات ڪنهن سان گفتگو ٿي فون تي،
- قطعا
- ٿي عيان زندگيءَ جي ڪٿا،
- دامن ڀِڳل، ياد نه ڪر،
- درد تنهنجا پنهنجو ڪفن ڪيم،
- پاڻ ڪيڏو ٿا روليو شهر ۾،
- قطعا
- يار! ملندي زندگي، نيڻن جي نيري سمنڊ ۾،
- هو هليو ويو موت کي ڳل لائي،
- ڄاڻ ٽڪرا ٿيس، ديد- تلوار ۾،
- ڪجهه ته منهنجي به ٿي زندگي،
- رايا ۽ ٻه اکر
اَجها ٿي اباڻا، ته بلڊوز ويا هن.
نئين ڳالهه ناهي، هي ٻيٽن جو وڪرو،
اسان کان کسيا حق، هر روز ويا هن.