ابتدا ۽ انتها، فُٽ پاٿ تي،
ڪيترا ٿيا واعدا فٽ پاٿ تي.
روز ٿي تخليق وهنجي خون سان،
روز ٿين ٿا حادثا فٽ پاٿ تي.
رات آڌيءَ جو ڏسان ٿو مان وري،
گڏ ستل ماڻهو-ڪتا فٽ پاٿ تي.
مون اڪيلي کان نه ٿو ڪٽجي سفر،
لفظ روئندي ڪنهن چيا فٽ پاٿ تي.
پاڻ سان گڏ پنهنجي منزل ٿي ملي،
او مسافر! موت جا، فٽ پاٿ تي.
سڀ هليا ويا هيڪلا هن پار ڏي،
ساڻ مون سان درد ها، فٽ پاٿ تي.
وڃ چري! ‘ساجد’ ته وڃڻو هو ويو،
هاڻ تنهنجو ڪير آ فٽ پاٿ تي.