جاوِيد بيچيني
ايتري ننڍي عمر ۾ ايڏو ڳوڙهو هجڻ اڪثر انسان کي سماج کان ڪٽي ڇڏيندو آهي، پر هن آرٽسٽڪ نوجوان پاڻ کي جيئن جو تيئن رکي به سماج جو سڀئي ذميواريون نڀايون آهن، هڪ سٺو پٽ، هڪ وڏو ڀاءُ، هڪ محنتي شاگرد ۽ هڪ ذميوار عاشق، زندگيءَ جي ٿيٽر ۾ هن پنهنجا سڀ جا سڀ ڪردار ڪمال سان نڀايا آهن.
سنڌي ادبي سنگت ٽنڊوالهيار جي هڪ گڏجاڻيءَ ۾ جڏهن پهريون دفعو سندس غزل ٻڌڻ جو موقعو مليو هو ته دل هن جي شاعرانه هنر جي معترف ٿي وئي هئي، ويتر مختلف صنفن تي سندس ساڳئي انداز جي گرفت ڏسي، دل هن جي گرفت ۾ اچي ويئي، جڏهن پهريون دفعو مونکي پنهنجو سانيٽُ ٻڌايائين ته هن جي فن تي ايمان پُختو ٿي ويو، ڏسندي ئي ڏسندي اهڙو وقت آيو جو مون پارا دوست کيس ”سانيٽَ جو مجموعو“ ڇپرائڻ جو مشورو ڏيڻ لڳا، سڀني مخلص دوستن جو اهو خواب پورو ٿي رهيو آهي، جيڪو سنڌي ادب جي تاريخ ۾ پنهنجي نوعيت جو پهريون موقعو آهي.
هڪ ڪلاسيڪل مغربي صنف ۾ پنهنجي منفرد اسلوب، تشبيهن ۽ استعارن سان سنڌ کي چٽيو ويو آهي، جنهن ۾ لاڙ به آهي ته اتر به، ڪاڇو ۽ ٿر به، ڪنڀارڻ به آهي ته اوڏڻ به، تاريخ به آهي ته حال به.
سندس اسمن ۾ هو ”ڏوريان ڏوريان مَ لهان“ وارو شاهه صاحب جو ڪردار نظر اچي ٿو، جنهن کي بيچيني ماءُ پيٽان مليل آهي، دنيا جي ميلي ۾ هُو هر وقت وڃايل ٻار وانگي رُلندو ۽ رڙندو رهي ٿو، ڪو به هِن کي دلاسو نٿو ڏئي سگهي، ڇاڪاڻ ته سندس منزل تائين ڪنهن جي به اک نٿي پُڄي ۽ هن جي بيچيني زندهه ۽ جاويد رهي ٿي، دعا آهي ته اڳتي به هُو ائين ئي درد جي ترجماني ڪندو رهي.
محبتن مان
[b] ريحان ابڙو
[/b]0301-2564718
نصرپور
اپريل 2016ع