تهذيب
ٻارُ تنجڻ ۾ تنجي ڪِٿي ٿِي اَمڙُ!
سِنڌُ دودو ٿئين اَهڙِي لولِي نَه آ!
گهوٽُ ڳاڙهو ٿِجان ڪنهن چَيو جِيءُ اَمڙُ؟
شهَر ڳوٺنَ کي ايڏو وَڪوڙي ويا!
پنهنجي تهذِيب جو ڪو پَتو ڪونه آ!
غيرَ تارِيخ پنهنجي گَهروڙي ويا!
ڇو اَڃان سِنڌُ ۾ رِڻُ تَتو ڪونه آ؟
ڏِس نهِيرو نه ماٽِي نظر ٿِي اَچي!
جنڊَ جا پُڙ ٻئي ڪونه گهرَ ۾ سُجهن!
ڪَنجهه جِي ڪانه چؤنرِي هَٿن ۾ وَڄي!
ڪو ڳُجهارَتُ سَلي پيا سُگهڙ ٿا ڪُڇن!
ڪانهِن ساڳيو مَگر ڪو قَلمُ کي ڪَٽي!
پنهنجي تهذِيب پُٺ ڏيو وَڃي پئي مَٽي!