ڌرتي.
ناهي ڇا لاءِ وقتُ ٿيو آ؟
چنڊُ رُلي پيو ڄڻ ڪو لاشو!
مُون وٽ اُن جو ساهُه پيو آ!
ساهُه کَڻان، تُون ٿڪُّ ڀَڃِي آ!
ڌرتِي ۽ آڪاسُ پُڄايون.
رِڻَ جا ٻَرندڙ اڪَّ ڀَڃِي آ،
اُن جي ٿَڃُ سان اُڃّ کُٽايون!
هر ڪو ماڻهو خاڪ ئِي آهي،
ڌرتِي لاءِ سَجَدا پنهنجا!
هر ڪو بُتّ پٿرَ جو ناهي،
ديوِيون پنهنجون ديوِتا پنهنجا!
ڌرتي ئِي اِنسان جي ماتا!
رِڻ لئه بادلَ هُوندا آتا!