اڃان ته ڪونهي
ڪَتيءَ ڪَتيءَ جي اُماس راتين منجهان چتائي نهارجي ڀي!
اچين ته توسان اکين اکين جي نئين نويلي نهار گڏجي!
ملين ته توکي چپن تي اوڍي تنوارجي ڀي سنوارجي ڀي!
اسين ته ڪينجهر جيان ڇُلي ڀي اُتي ئي آهيون اُتي ئي رهبو!
مگر اوهين ڀي ڪنهن نيرڳيءَ جئن اُڏام پنهنجي اُڏي سگهو ٿا!
اسين ته آهيون غلام پنڇي، اُڏون به ڪهڙو اُڏي نه سگهبو!
اوهين ته ٿا هر طرف سُڃاڻو، هوا جيان ڀي گُهلي سگهو ٿا!
تڏهن ته چئون ٿا اچو ته ٿورو حيات کي ڪُجهه رڙي گُذاريون!
گُهٽيل ڪو سُڏڪو تڙي نِڙيءَ مان گهٽا گهٽا جئن ٻکن ۾ برسون!
مزار دِل تي سکا ڪا باسي ۽ ٽهڪ ڏيئو ڪري ڪو ٻاريون!
ملين ته ٿورو چپي چپي جا عذاب ڪارا اسين به ڀُلجون!
اڃان ته ڪونهي قرار دِل کي تڏهن ئي ايندو جڏهن تون ايندين!
اسين اوهان جا اڃان ڀي آهيون، اسانجو آخر ڪڏهن تون ٿيندين؟