ڀاڳ جو مُرشِد
اڃان ڀِي يادگِرين تي، اهو ئِي وَقتُ پيو ٽاڪيان!
جِيان پيو آئون پاڇاٽو، خُدا جي بَس خُدائِيءَ ۾!
نِهارين تون جي رستن ڏي، اکيون آئون به پيو واڪيان!
وِڇوڙي گُهور پيرن تي، وِڌي ايڏي نِماڻي هئي!
اَڃان تائين به هڪٻئي لئه،کَڄي هِڪ وِک ڇِڊي ناهي!
الاءِ سُور ڪهڙو هو؟ اَجائي دل نه ساڻِي هئي!
حَياتيءَ بيوَسي پَهرين نه اهڙي ڪا ڏِٺي آهي!
اکين جي لِيهُه کي دوڳي، سِبان تو لُڙڪَ آڌين جا!
ڪڏهن تو ڀِي تصّور ۾، ڏِني اوڇنگار ڪا هوندي!
مَري ويو ڀاڳَ جو مُرشِد جُدا ائين ڪونه ٻئي ٿيون ها!
ستارن کان پرين اڪثر، ڪئي تو ڀِي پُڇا هوندي!
مِلون ها پاڻ هڪ پاسي، کِلون ها پاڻ ٻئي پاسا!
وڃي ٿو ڪاش بس رهجي، اسين ساڳيا اُڃا تاسا!