چِيڪلو
راڳَ پنهنجا ٿڙڪندي ٿِي ماٺُ وِيا!
ڇيرُ تنهنجيءَ تي ڇنڊو اهڙو پِيو!
پرَ پُسيءَ جا ڦَڙڪندي ٿِي ماٺُ وِيا!
ڪنهن ڇَٽيءَ جي ڇانوَ پوءِ گهاٽِي نه هُئي!
هر طرف پئي دُونهون ڌرتيءَ مان اُٿيو!
مهڪَ تنهنجي ٻکّ جي ساٽِي نه هُئي!
وِڄّ ڍَرڪي قدّ تنهنجو ٿي پُڇيو!
چِيڪلي ڏانهن نيڻ پنهنجا جيئن ڀَڳا!
سارو ماضي اکّ سامهون ٿي ڦِريو!
لِڪلِڪوٽي ڏينهنَ ساهن جا سَڳا!
دردُ پنهنجي رُوحَ ۾ ايڏو ڇِريو!
تو لِڪايا لُڙڪَ پنهنجا مُرڪندي!
مون ڏِنا پوءِ ٽهڪَ ڏاڍا سُڏڪندي!