بند درن جو ڀاڳ
ڪابه دستڪَ ڪونه تو تائين پُڳي!
هر دفعي هُن بند دروازن چَيو،
کيتُ هو پر ويا پَکي داڻا چُڳي!
خواهشون ئي ٿيون رُلائن پاڻ کي!
پوءِ دَرن تي ۽ ڪَڙن تي ڇو ڪُڇون؟
چند گَهڙيون ئِي ٿا رَهون گڏ پاڻ ڪي،
پوءِ وِڇوڙن ۾ عُمر لئه ٿا لُڇون!
زنگُ ٿورئي ٿو لَڳي اِئين اوچتو!
بس جَڏهن ٿا رابطا محدُود ٿين.
پوءِ وَڌي ظاهر ٿئي ٿو هِيءُ چٽو،
ڇو اِئين ٿا واسطا محدُود ٿَين؟
بند دَروازَن جي ڀاڳن ۾ رُڳو،
زنگُ ڦهلِيلُ ۽ اَڏوهيءَ جو ڦُلو!