مُئي پُڄاڻان
بادلَنَ مان نيڻَ هيڪاندا ڪِريا!
نِنڊ ۾ هِن زِندگيون ڪيڏيون سُتيون!
فاصلا ناهن مِٽيءَ جا ايترا!
آسمان جِي ڇانءُ آ قَبرن مَٿان!
وَڻَ سَمُورا مَقبَرنَ کان مَٿڀَرا،
رُوحَ پروازُون پيا ڪن ڪَڪَرن مَٿان،
بس حياتِي ۾ لَڳون ٿا اوپَرا.
مُئي پُڄاڻان سُونهن مِٽي ٿيو پَوي!
سُونهن شايد آهه مِٽيءَ جي رُڳو،
پهريون سَجدو ڀِي مِٽيءَ کي ٿو مِلي،
هو فرشتو نه مَڃئين اِبليسُ ٿيو!
سڀّ ڳالِهيُون هاڻُ سوچي پيو ڏِسان!
مِينهن ڪونهي آنءُ پيو ڪنهن ۾ پُسان؟