تو ڇيهه ڪيو مونکان!
مُون ڪونه هُيو ڳاتو، تُون مُون ۾ سُتئين ڇا لئه؟
مُون ديرُ هُيو ڄاتو، تو رَنگُ مَٽيو ٿورو،
هر ٿاڪُ ٿيو پِيلو، تُون ڇِرڪي اُٿئين ڇا لئه؟
مُون عِشق پِنيو توکان، تو رَقصُ ڏِنو مُونکي،
ڏِس هيلُ اُهو ساڳيو، ٿو ڳوٺُ ٻري ڪيڏو!
تو باغَ مَنجهان ڊوڙِي پئي ڏُور ڇِنو مُونکي،
سو عَڪسُ اَڃان تائِين، اَکڙين ۾تَري ڪيڏو!
مُون پير گَهڻا هاريا، هرَ وقتُ مِٺي تولئه!
اَکڙين کي اُڏاري مُون پئي تُنهنجو پَتو ساريو!
تو ڪونه ڪَڏهن سوچيو، مُون جاڳَ سِکي تو لئه!
مُون درد تُنهنجي سان پئي، هَرُ سُور پنهنجو چاريو!
تو ڇيهه ڪَيو مُونکان، مُون چِڻنگ ڇَڏي ڦُوڪي!
سا باهُه پئي ساڙي، هَر روز پِرين مُونکي!