تلاءُ، وڻ، پکي
چيو تو اَمان پئي سَڏي ڳوٺَ مان.
ننڍي هُوندي اِيندي وَڏي ڳوٺَ مان،
ڀَڳاسِين ٻئي پاڻُ جهولِيُون ڀري!
پِپرُ جي وَڻن ڏانهن پَکي پئي وَريا!
ڪَچي ڪوٽَ تي مورَ ٻوليو پئي!
تلاءُ ۾ الئه ڇا مُون ڳوليو پئي!
جَهلي ٻانُهن چَيو تو نه تِرڪِين چَريا!
اُنهيءَ ڳالهُه کي آهي عَرصو مَٽيو،
هِتان کان پَرڻجِي وئين تون هَلي!
مُونکي يادُ آهِين ڀُلائي ڀَلِي،
عذابنَ ۾ هرَ پَل مُون آهي ڪَٽيو!
تَلاءُ، وَڻَ، پَکِي، ڳوٺَ، ساڳيا سَڀئي!
وَڏُفُ جو فَصُلُ پر نه آهيون ٻَئي!