گُرگِلي
ڌرتَتيءَ جو ڏُور هِڪڙي ڳوٺَ ۾،
سَڀُ حِجابن ۾ نچيون پئي ڇُلڪندي،
ڇوڪريون ڪنهن جي وهانءُ جِي ڪوٺَ ۾.
هر طرفَ هئا ٽهڪَ مينديءَ جو هُڳاءُ،
هئا گُلابن سان ٻکيل ڪُجهه سوجهرا،
مُرڪَ جي ٻيڙيءَ سندا پئي سَڙهه لُڏا،
زندگِين جو شورُ هو ۽ هُوڪرا.
هر اَکين ۾ مَڌُ هو ۽ مئڪَدا!
ڄڻ وِکن ۾ بوتلُون ڇُلڪيون پئي!
نِنڊ جا ڪُجهه کيپَ ڀٽڪيا پئي ڊِگها،
کوڙَ حُسناڪيون گُهلي ٽِلڪيون پئي.
گُرگليءَ جا نيڻ ڇَڻندا پئي وِيا!
خيالَ جا منظرَ سڀئي جي گُم ٿِيا!